Ahhgrr, een irritant geluid naast mijn oor blijft maar overgaan, het liefst draai ik me nog eens om, al is het alleen maar om lekker onder mijn warme dekens te blijven liggen. Het is kwart voor acht s’avonds en buiten heeft het al licht gevroren, brrr…brrr…  “waarom moet ik toch opstaan?” , ow ja, ik moet me ‘mooi’ maken voor de ‘dubbel gelukkig’ viering van mijn vriendin.

Na een half uurtje onder de warme douche voel ik me alweer wat fitter, bedenk me opeens dat ik echt geen idee heb wat ik aan moet doen, Chinezen zijn op zo een dag toch wat gevoeliger, het is zien en gezien worden en wat kleuren betreft, teveel zwart is echt ‘not done’, dus zoek ik naar iets netjes en roodsachtigs. De kleur zwart is namelijk geen kleur voor feestelijke gelegenheden, vooral de oudere generaties zijn daar uiterst gevoelig voor en bovendien vinden Chinezen dat rood altijd geluk brengt (dus dat is wel altijd goed).

Ondertussen is het alweer bijna half tien, ik stop nog even snel het geld in de rode envelop met het ‘dubbel gelukkig’ teken erop (een wens aan een pasgetrouwde koppel om heel gelukkig te worden) en krabbel mijn naam erop.

Ik rij op mijn gemakje het stadscentrum in en verbaas me eigenlijk nog steeds dat Rotterdam er s’avonds zo ‘verlaten’ uit kan zien, maar ja, het is maandagavond tien uur en het vriest “wie wil er nou buiten zijn?”. Binnen is het Chinese restaurantje al helemaal opgedost met vooral veel rode versieringen voor de gelegenheid, mijn vrienden, meeste met partner, anderen met kinderen, zitten in ware feeststemming en zie ik het stralende koppel al bij de deur staan om me te ontvangen.

Eenmaal binnen, wordt je overspoeld met ‘happy faces’, lange fotosessies en lange wachttijden tot alle gasten zijn gearriveerd. Het is duidelijk te zien dat mijn vriendin alle gala outfits en accessoires in Hong Kong heeft ingekocht, zo prinsesjesachtig, alsof ze drie keer uit een sprookje is geknipt.

Haar avond werd gevuld met het ontvangen van iedereen en verder ‘mooi-zijn’ in drie verschillende looks met drie verschillende galajurken. Ze zag er vermoeid en bleekjes uit, kon ze wel echt genieten van haar eigen bruiloft ?

Even na twaalven komt het voorgerecht op tafel gevolgd door wel ik-weet-niet-hoeveel gangen, de traditionele gerechten staan allemaal wel voor iets ‘goeds’, geluk, liefde, rijkdom etc. om vervolgens rond half 2 naar ons toetje te staren want ondertussen was ik na 4 gangen al afgehaakt.

Eigenlijk ook wel blij dat het alweer bijna voorbij was en ik dadelijk weer mijn bed in kon duiken, al die dubbele gelukkigheid werd me allemaal wel te veel want stilletjes voelde ik me daar toch niet op me gemak tussen alle koppels. Naast mij zit een vriendin met haar zoontje, ‘zeg maar tante’ hoor ik haar zeggen, ik kijk naar het kleine jongetje dat met tegenzin ‘tan..tuh’ mompelt tegen me, tot nu toe vond ik het wel leuk dat veel van mijn vrienden aan de kinderen waren, tot dit moment dan, dat ze kunnen praten en je ‘tante’ beginnen te noemen.

Ik nam dan tegen tweeën dan ook vriendelijk afscheid van het gelukkige stel waarbij mijn vriendin me nog even naar haar toe trok en nog zachtjes aanmoedigde, “laten we gauw weer afspreken ennuh…jouw dag komt ook nog wel”. Ik kijk haar aan, ze bedoelt het ook echt lief, waarom voelt het dan niet zo aan?

Onderweg naar huis besefte ik dat ik daar al heel lang niet meer over na had gedacht, ‘die dag’ voelde aan als iets dat nog veel te ver van me af stond!