j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
De ene, het vrouwtjesdier, is oud en kaal en eigenlijk “klaar met het leven”.
Het beestje reageert “de dagen zat” bij het roepen van haar naam Ready.
De ander, het mannetje, is krachtig en gezond .
Dat beestje maakt geluid bij het roepen van zijn naam Lady.
Lady heeft zijn naam gekregen toen ik dacht met een vrouwtje te maken te hebben.
Een mens kan zich vergissen in de sekse van een vogel.
Ready en Lady leven bij mij thuis in een kooi. Zij kijken uit op de vijver in de achtertuin met daarin een Franse eend en een vijftal krielkippen.
Dagelijks krijgen Ready en Lady zaad en een stukje appel en vers water en wekelijks wordt de vloer met zand ververst.
Naast het nuttigen van de zaadmaaltijd worden zij dagelijks opgevrolijkt door mijn hond Chelsea.
Chelsea is een beagle die het niet kan laten even haar neus tegen het traliewerk aan te drukken.
Haar bemoeienis of is het “omzien naar” resulteert steeds in pogingen van Ready en Lady om haar in haar zwarte hondenneus te bijten. Geblaf is dan het gevolg, want ook een hond hoeft niet alles te pikken.
Ready heeft ook problemen met het pootje waaraan haar ringetje zit. Zij heeft daar een duidelijke verdikking en ik moet eigenlijk bij de dierenarts langs. Ze verblijft dan ook heel vaak beneden in het zand. Als ze boven verblijft dan houdt ze zich met haar snavel aan een tralie vast en met haar goeie pootje om een stokje. De gedachte aan de dierenarts benauwt mij, omdat ik vrees het advies te krijgen dat “het ophoudt” en haar leven ready is.
Het lieve tweetal observeer ik steeds. Zo blijkt hun liefde uit het feit dat Lady vele keren per dag Ready voert zoals dat meestal met de jonkies gebeurt. Haal ik ‘s ochtends om 06.00 uur de doek van de kooi dan zit Ready vaak in het zand met Lady steevast aan haar zij. Lovely toch!
Het zere pootje zorgt voor “gedeelde pijn is halve pijn”. Voor solidariteit.
Hun vogelrelatie doet mij dan denken aan het prachtige lied van Petula Clark uit de zestiger jaren:
My love is warmer than de warmest sunshine
Softer than de sigh.
My love is deeper than the deepest ocean
Wider than the sky.
My love is brighter than the brightest star
That shines every night above
And there is nothing in this world
Het kan niet anders dan dat deze gevleugelde vrienden ook hun waarden en normen hebben.
Doe ik er nu goed aan om het misschien finale bezoek aan de dierenarts uit te stellen of ben ik een dierenbeul. Aan mijn lovebirds kan ik het niet vragen. Zéker weet ik dat véél mensen aan dit gevogelte een voorbeeld kunnen nemen.
sylvia | 07 december 2005hoi |
roxanne | 23 maart 2006hoi ga maar met der naar de dierenarts voor der pootje ik had ook een oud vogeltje en toen is er niks gebeurt je weet het maar nooit en misschien is het je dan wel dankbaar |
Papillon | 01 december 2007Hallo Silvia, |
devamte | 16 maart 2008ageponissen kunnen niet praten |
a.visser | 25 maart 2008tonvisser6@hotmail.comHallo Silvia wij hebben een aantal |
baasz | 17 mei 2008
|
Mariska | 24 mei 2008Ik heb 2 ageponissena l best lang, sinds de ene kaal is en gestresst trilt hij heel erg en de ander nu ook ( allen die is niet kaal ) en sinds we een kat hebben die er wel is op af springt , maar niet tegen de vogels zelf aankomt zijn ze heel schrikachtig, en vooral de kale ageponis, de ander is minder tam geworden en nog banger dan eerst ze trillen heel erg, en ze gaan ook niet vaak uit de kooi en maken veel lawaai. |