Een slordige 900 euro krijg ik van die tent. Lichtjaren te laat zijn zij, met hun betaling. Moest ík eens flikken, bij de loodgieter. Die zou voor straf mijn hele huis onder water zetten. Het gat op mijn postbankrekening groeit gestaag. Automatische afschrijvingen, vaste lasten. Een slag in de rondte heb ik mij gewerkt voor die 900 grijp-euro’s. Als ik ze had, zou ik niet zwetend voor elke kassa staan, in doodsangst voor de displaytekst: ‘ontoereikend saldo betaal anders’.
De instelling die mij moet betalen, werkt met verschillende boekhouders, de één nog lakser en incompetenter dan de ander. Al eerder kruisten zij mijn pad, met gelijksoortige sores. Mijn aanmaningen beantwoorden zij minzaam & arrogant, per e-mail: ‘Ik kan u melden dat het bedrag vandaag op uw rekening is gestort’. Yeah right! Het is een wonder dat mijn pinpasjes nog leven.
Het ene gat moet maar met het andere worden gedicht. Ik leen een slordige 200 euro van een BTW-spaarrekening en stort die op mijn zakenrekening.
Het is bijna zaterdag. Ik moet badschuim hebben en nog een extra blik bonen voor de soep. Ik pin met de zakenrekening, die geeft nog het minste risico op akelige displayverrassingen. Wat vertellen wij later de eventuele belastingpolitie? Gewinkeld voor de bedrijfskantine (bonen!) en de bedrijfswasruimte (badschuim!). Erg geloofwaardig, in een journalistiek eenmansbedrijf.
Als het er maandag nog niet op staat, doe ik geen boodschappen. Dan vreten we maar gebakken ei met een bruine bam en een komkommer van 50 cent van de Turk. En als het de boekhoudmaffia dinsdag nog steeds niet blijkt te hebben behaagd mijn zuurverdiende geld te storten, eten we maar Slimfastsoep. Daarvan hebben we een ijzeren voorraad en een paar kilo’s extra afvallen is nooit weg. Maar zijn Manlief en Zoonlief het hier mee eens?

En ondertussen loop ik met bonen & badschuim in mijn tas likkebaardend door Koopgoot & Lijnbaan. Overal zie ik kekke visgraatjasjes in snoepkleuren, met roosjes op de revers. Zachte, lederen laarzen, met prijzen, even scherp als hun puntneuzen. Volgende week weg, natuurlijk. En ik kan ze zo verdomd goed gebruiken, want met mijn knoeierige koffiedrinkstijl kan ik elke dag wel iets in de wasmachine gooien…Zelfs de koopjes, uitgestald op grabbeltafels tijdens BijCard-parties, zelfs die zijn voor mij een brug te ver.
Boekhouders.
Een misselijk slag mensen.