Het is nu een week geleden al dat ik haar geschreven heb en langer dan een week geleden dat zij beloofd heeft terug te schrijven.

Beneden zat ze, te midden van schemer en het gelag van dronken zielen in. Met twee heren bovendien. Het zal vast de drank geweest zijn – wellicht de jarenlang opgestapelde vermoeidheid van bescheiden optreden – dat ik blind op haar af liep en zonder pardon plaats nam, naast haar.

Haar benevelde, half dichtgevallen ogen leken verrukt te kijken in samenspel met haar liederlijke lach. In de roes van drank en haar half dichtgevallen ogen heb ik haar woorden maar half op kunnen vangen. De ochtend erop was alles behalve haar half dichtgevallen ogen verbannen uit mijn herinnering.

Gisteren liep ze pal langs mij heen. Met een vriend was ik, in Pathé Schouwburg. Terwijl ik halverwege stand hield op de trappen, liep hij verder om boven zijn sollicitatiewens uit te spreken. Wachtende dacht ik aan haar. Keer op keer zag ik haar de rood beklede trappen afdalen en keer op keer was ze even sierlijk. Buiten was ik me nog niet bewust kunnen worden van de kou, of ik zag haar. Meer dan werkelijk. Alles om haar heen vervaagde en vertraagde en Schouwburgplein veranderde in een mythe. Gesierd in de onschuldige verleidelijkheid van nimfen flaneerde zij aan mij voorbij. Ik keek haar na tot ze uit het zicht verdwenen was en het rumoer van de stad zich weer aan mij opdrong.

‘Waarom zo onzeker?’ had ze gevraagd, terwijl ze mij haar mailadres gaf en ik benadrukte dat dit enkel van betekenis zou zijn als zij mijn mail zou beantwoorden. ‘Natuurlijk zal ik je schrijven..’

De vluchtigheid van een eerste ontmoeting. Een onverwachte aanraking van schoonheid. De inspiratie die erdoor geboren wordt en voortleeft. De psychologie van een vrouw. Enkel de laatstgenoemde zal, vrees ik, mij een raadsel blijven waar ik mij te nimmer raad mee zal weten.