Deze film is opgenomen in de regio van Ca Mau, het zuidelijkste puntje van de Mekongdelta. Een soort waddengebied, met vruchtbare klei en rijstvelden, die elk jaar onderstromen. Met Viviane was ik er in 1999, toen we met Mamie de familie gingen bezoeken. Viviane en Flora waren er ook in 1994, met Florence. In 1999 reisden we vanuit Can Tho, de hele Mekongdelta door. Naar Soc Trang, naar Ca Mau, naar Long Xuyen, naar Ha Tien, naar Chau Doc en vele andere dorpen en stadjes. Overal zit wel een neef of een oom of een oudtante die bezocht moet worden. We waren er rond deze tijd van het jaar, rond Têt, het Vietnamese nieuwjaar. Aanstaande dinsdagnacht begint Têt dit jaar. Dan komt de huisgod terug en begint voor de Vietnamezen en Chinezen met veel vuurwerk een nieuw jaar met een week vakantie en heel veel familiebezoek. Geheel in lijn met de leer van Confucius worden eerst de voorouders geëerd, dan de grootouders, de ouders, de leraar enzovoorts. Over hoe die oude cultuur vaak ook heel benauwend kan zijn gaat de film “Hat mua roi bao lau” (de bruid van stilte), die vanochtend om 9.45 in Rotterdam haar wereldpremière (!) beleefde. Een prachtige poëtische film uit de bergen in het hoge noorden van Viêt Nam. Een “tijdloze film” over een Vietnamese vrouw, die probeert te ontsnappen aan de sociale controle en de culturele dwangbuis in haar dorp van pottenbakkers. Prachtig gefilmd, heerlijk sloom, zeer Vietnamees. De film mocht ze nog niet vertonen in Viêt Nam zelf. Zelfs niet in een klein zaaltje aan haar crew. Voor het filmen kreeg ze wel alle medewerking en de autoriteiten zijn misschien bang voor negatieve reacties vanuit de bevolking. De oude tradities komen inderdaad nogal ‘achterlijk en onderdrukkend’ over. Het zou daar wellicht tot een soort ‘hoofddoekjes’-debat leiden. Ook veel Aziatische culturen kennen nog een hoog “macho"-gehalte. De emancipatie van vrouwen is economisch volledig geslaagd, maar in culturele zin is er nog een hele strijd te gaan. In Europa trouwens ook, maar hier denken sommigen dat er alleen nog wat moslima’s van hun geloof hoeven te vallen. In de gemeenteraad was donderdag een lange discussie over de Rotterdamse emancipatienota. Van dit eerste product van LR-wethouder Marianne van den Anker kon en kan ik niet enthousiast worden. Zo slap, zo zonder echte ambitie, zo ambtelijk. Een film als vandaag, over de zoektocht van een vrouw naar vrijheid in het simpele tijdloze leven in Viêt Nam, is dan veel inspirerender. En ook die film ben ik samen met Flora en Viviane gaan bekijken. Zij zullen hun eigen inspiratie uit deze film halen. Hopelijk worden het net zulke stevige feministes als Florence, hun moeder, ooit was. Volgens de regisseuse is de film ook een ode aan Viêt Nam, een land dat als een mooie vrouw in haar lange geschiedenis verkracht is door vreemde bezetters en nu er maar het beste van probeert te maken. Ook een mooi beeld. Maar ga zelf kijken, als je ooit de kans krijgt, hij roept vast bij iedereen mooie gedachtes op. Met dank aan het filmfestival, twee totaal verschillende, maar toch twee heel Vietnamese films! Het verzacht ons heimwee naar Viêt Nam. (dit artikel schreef ik gisteren voor mijn weblog)

Array
(
)