‘Aan het begin was het woord - nu zijn er alleen woordjes’

staat er op het straatveegmobiel voor de deur van de Bazar in de Witte de Withstraat. Een dichtregel van een zekere Erdogan, een Turkse Nederlander, denk ik. Samen met een Ethiopische Nederlander stap ik in de Bazar naar binnen: hapje lunchen. Ondertussen vertelt hij me het verhaal van die voorouder van dertien generaties terug, toen Arabische kooplui de Koran brachten aan de zwarte mensen langs de Afrikaanse Oostkust. Aan de Westkust brachten in die jaren Europese kooplui de Bijbel. Afrika was goed af met al dat geloof, dat zie je nog vandaag de dag.

Stamvader Maktiré kon niet lezen of schrijven, maar hij begreep dat in boeken een sleutel tot ontwikkeling lag. Zo werd hij boekverkoper op de markt. Elke dag bracht hij er zoveel mee als hij op zijn hoofd in evenwicht kon houden.

‘Koran te koop, Koran te koop’. Wist hij veel dat je een Koran niet verkoopt, maar alleen tegen een vrijwillige bijdrage aan een belangstellende afstaat.

Op een slappe dag was hij tegen de middag nog niet uitverkocht. Hij was zo warm en moe dat hij zin had om een tukje te doen. Hij sliep nog maar net of iemand gaf hem een harde duw met een harde schreeuw.

‘Hé jij hond, weet je wel waar je op zit’.

‘Wil je er eentje kopen? Ik zal je niet de bovenste van de stapel geven’.

Wist hij veel dat niet alleen de inhoud, maar ook het boek zelf heel heilig is?

God is Polish

Na een middag filmfestival liepen we weer door de Witte de Withstraat. Schuin tegenover de Bazar, op nummer 7, was een ander filmfestival aan de gang. Vroeger was hier een boekwinkel, nu stond er R EJECT, op het etalageraam. Festival off, voor geweigerde of niet-aangeboden films. Georganiseerd door Roodkapje (www.roodkapje.org). Film met eten samen voor 7 euro. Klaptafeltjes en bij elkaar geraapte stoelen. De Surinaamse hap was heerlijk, gekookt door Roodkapje’s Esther, die anders met een dubbeldeksbus (‘Buster’) door het land reist als kinderdisco en reizende bioscoop.

En de video-film? Een openbaring, zeg maar. Bijna niets meer dan een verzaligd heen en weer wiegende mensenmenigte met geel-witte vlaggetjes. Op de achtergrond een meditatieve muziek als uit een Tibetaans Boeddhistisch klooster. En een nauwelijks als menselijk te herkennen stem die onverstaanbare teksten sprak. Maar toch, had ik die stem niet al eerder gehoord? Konrad Korabiewski had zijn opnamen gemaakt bij het bezoek van de Paus aan Polen, in 2003. ‘God is Polish’, heette zijn produktie.

De heilige vader, een Beeld van godsdienst.