Garrett Scott en Ian Olds liepen met twee dv-camera’s gedurende zes weken mee met een eskader Amerikaanse soldaten die in Falluja, Irak gelegerd waren. Het resultaat: Occupation Dreamland, een aangrijpende documentaire.

Het klinkt als gekkenwerk om zonder vooropgezet plan een documentaire te gaan maken in Irak. Lef hebben is het zeker. Garrett vertelt dat ze op de bonnefooi gingen en ter plekke legerofficieren benaderd hebben met de vraag of ze mochten filmen.

“In de Greenzone, het beveiligde gedeelte, werden we van het kastje naar de muur gestuurd. Vandaar dat we besloten het veld in te gaan. Daar hebben we contact gezocht met een legereenheid en die gingen akkoord.”

“Ze doen hun best, maar waarvoor?”

De documentaire geeft een indruk van de belevingswereld van de jonge soldaten, waarvan de meeste tussen de 21 en 29 jaar oud zijn. Erg jong, zou je zeggen, maar allen zitten al minstens drie jaar in het leger. Bovendien hebben ze al in Afganistan gediend. Het zijn eenvoudige jongens die meestal niet goed wisten wat ze aanmoesten met hun leven, en zodoende besloten het leger in de gaan. “Ze lijken onprofessioneel. Maar ik was erg onder de indruk van hoe ze zichzelf hielden. Ze zijn erg gedreven om dat wat ze doen, goed te doen. Ze doen hun best, maar waarvoor?”

Bij het kijken van de film, ga je vraagtekens zetten bij het nut van de oorlog. “Persoonlijk ben ik tegen de oorlog maar ik wilde geen politieke film maken. Ik wilde observeren. Hoe werkt het leger in Irak en wat zijn de gevolgen. Kijkers kunnen hun eigen oordeel vellen.”

“Dan stroomt de adrenaline door je lijf.”

Het filmen was een gevaarlijke onderneming. Garrett en Ian deden zelf al het camerawerk en zaten regelmatig midden tussen de aanslagen. “Dan stroomt de adrenaline door je lijf. Maar het moeilijkste was dat we allebei geen Arabisch spraken. Van sommige scenes begrepen we pas achteraf, toen we ze thuis in de VS hadden laten vertalen wat er gezegd werd. Je ziet ook dat de Irakezen gefrusteerd raken doordat ze niet begrepen worden."

"We konden niet anders dan bij de troepen blijven. Maar ook zij hadden maar één of twee vertalers op een groep van 35 soldaten. De soldaten hadden hetzelfde probleem als wij. Ze hadden geen idee wat de locals zeiden."

"Veel Iraakse vertalers willen niet voor de Amerikanen werken omdat ze zichzelf dan in gevaar brengen. En voor ons was het niet toegestaan om eigen vertalers mee te nemen. Het leger laat geen anderen toe. Wij, als blanke Amerikanen, mochten wel mee. En dat was eigenlijk puur geluk. We hebben onzettend geboft dat wij hun vertrouwen kregen en de soldaten zo makkelijk voor de camera durfden praten. Want we hadden het niet voor het uitkiezen."

donderdag 3/2, 15.30 in Pathe7

vrijdag 4/2, 17.30 in Pathe6