IFFR 2005, Dag 3

Nobody knows is zo’n film waarna ik even geen andere films meer kan zien. Twee andere films stonden voor de rest van de dag nog op mijn programma: A Fugitive from te past en Samaritan Girls van Kim Ki-Duk. Wat te doen? Zonde van de twee films en van de betaalde kaartjes? Of de impuls en het gevoel; naar huis, met een kop kruidenthee op de bank, Jazz, want de wereld is zo veel mooier met Ben Webster op mijn oren, om Nobody knows langzaam van me af laten glijden tot ver achter in dat denkbeeldige filmarchief, onderdeel van mijn visueel geheugen. Vertwijfeld dwaalde ik enkele minuten over het Schouwburgplein waar de rode lantaarns een diepe buiging maakten naar al die filmliefhebbers met wie ik me even niet meer verbonden voelde. Ik besloot naar huis te gaan. Het vooruitzicht van de huiselijke geborgenheid was zo veel aantrekkelijker dan nog meer indringende verbeeldingen van de dramatische kant van het leven. Want dat is wat Nobody knows laat zien, en er is geen ontkomen aan. Een gedramatiseerde wereld die je gewillig beleeft, omdat je van begin tot einde meeleeft met alle trieste ontwikkelingen, omdat het zo mooi “natuurlijk” verbeeld is, omdat er zo indrukwekkend geacteerd wordt. En tegelijk een wereld die je niet wilt meebeleven, omdat je geleidelijk aan aanvoelt dat het mis zal gaan met die vier aan hun lot overgelaten kinderen, waarover je aan het begin van de film hebt gelezen dat ze op een waar gebeurd verhaal geïnspireerd zijn. Het was draaglijker geweest als Kore-Eda aan het einde nog iets had uitgelegd, een zinnetje was genoeg geweest, maar ik liep verdooft uit het grote Pathé 1 zonder antwoorden op mijn vragen. Mijn eerste gedachte: ‘Zo’n open einde moet verboden worden, hier mag je mensen niet aan blootstellen, dit rechtvaardigt censuur op emotionele gronden.’ Een eerste reactie die ik nu niet meer zo serieus zou nemen als het lot van die kinderen niet de hele dag, en nu nog, bij me is gebleven. Als ik dit Japans juweel moet waarderen, dan verval ik in superlatieven, alleen al voor die alleszeggende close-ups, maar eerlijk gezegd had ik de film liever niet gezien. Het is me al vaker gezegd: ‘Dave, je bent te gevoelig voor film.’ Vandaag geef ik ze gelijk.

Dave Zijlstra

Nobody knows  is alleen morgen (donderdag) nog te zien op het IFFR. Vanaf 24 februari in Lantaren/Venster.