Maar verwarrend is het wel. Tien jaar geleden was ze tegen de twintig. Hoe ziet een vrouw van tegen de dertig er eigenlijk uit? En soms denk ik haar in een jong meisje te herkennen, o jee nee, we zijn al in de 21e eeuw.

Dat gebeurde me aan de kassa (sorry, box office) van het Filmfestival. Ik lachte gewoon te vriendelijk naar haar, stomme oude man die ik ben. Om niet voor aap te staan maakte ik er maar een praatje van.

‘Ga je zelf ook naar veel films?’ ‘Ja, daar doe je het voor’. ‘Wat?’ ‘Nou, kaartjes verkopen’. ‘O, je bent vrijwilliger’. ‘Natuurlijk’.

Ik had me alweer hersteld van mijn vergissing. Ik ben gewoon weer de plattelands-correspondent van Antenne Rotterdam, een dagje op drift in de grote stad. ‘Je ziet dus veel films, kan je me iets aanraden? Welke film vond je de beste tot nu toe?’

Ze aarzelde geen moment. ‘Bin-Jip’. Ze zag aan mijn gezicht dat ik de leekst mogelijke leek was. ‘Dat gaat over een man en een vrouw die door de stad zwerven en telkens in een ander huis binnengaan en dan worden ze verliefd’.

‘Geef maar een kaartje’, zei ik. ‘Te laat’, zei ze, ‘vanmorgen is hij voor het laatst gedraaid’. En zo kwam ik geheel per ongeluk en tegen mijn zin terecht in de lijkschennerige Wereld van Yevgeni Yufit, die zelf in het Russisch kwam uitleggen hoe belangrijk zijn door George Soros gefinancieerde film was. Het Engels van zijn tolk leek erg op Russisch, en mijn Engels en mijn oren zijn ook niet meer wat het geweest is.

Maar de film was het ergst. Twee rijen voor me was een oudere man in slaap gevallen, zijn hoofd was helemaal opzij gezakt. Hij heeft toch geen hartverlamming gehad van ellende? Er was geen filmmuziek; ‘music for the eyes’, had ik in het half-Russisch verstaan. De griezel van de film groef met zijn vieze handen in de aarde. Hij haalde een begraven belletje omhoog en schudde het. ‘Kling, kling, kling’. Het hoofd van de man twee rijen voor me schoot recht. Gelukkig maar. Straks is de film misschien voorbij.