Gelukkig is de rest van het filmfestival nog niet besmet met het LPF-virus dat "alles voor veiligheid" heet. Schijnveiligheid, want het Oude Luxor "is zo lek als een mandje" bevestigde directeur Rob Wiegman me.

De rest van het festival kenmerkt zich gelukkig nog door een ontspannen, zeer relaxte en vriendelijke sfeer, die we al 34 jaar in Rotterdam gewend zijn.

Misschien was de veiligheidspoespas rond het Oude Luxor nodig vanwege concrete bedreigingen. Maar die heb ik van Opstelten nog niet gehoord. Ook de aanwezige buurtagenten bij de discussie over 'filmcensuur' diezelfde middag in datzelfde Oude Luxor konden alleen maar zeggen dat ze "er moesten zijn, want anders is het ook weer niet goed, het klimaat in Nederland anno nu eist zichtbare aanwezigheid".

De film zelf was snel en goed gedraaid. Het verhaal is compleet uit de duim van Theo van Gogh gezogen, maar boeit omdat het zo herkenbaar Nederland anno 2002 is. Voor veel aanwezige Rotterdammers riepen de beelden veel emoties in herinnering van die fatale dagen in mei 2002. En de ontluistering van 'de oude politiek' is door van Gogh scherp in een paar beelden neergezet.

Mijn favoriete actrice: Tara Elders als Aise Him

Wat ik miste was enige diepgang naar het "waarom?" van de gedrevenheid van de dieren-activisten in Wageningen en die van Aise. De afgelopen 40 jaar heb ik nogal wat activisten van allerlei pluimage ontmoet, gesproken, tegengesproken, geholpen en wat niet al. En dan blijft van Gogh in 0605 wel erg oppervlakkig in het neerzetten van die jongens en meisjes op de Veluwe. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de mensen van de AIVD, de JSF-lobbyisten en anderen. De hele film is van het kaliber 'zo zijn die lui nou eenmaal' bij het neerzetten van de verschillende rollen.

Toch boeit hij wel, die film, door de snelheid, door het professionele camerwerk, door de thriller-achtige plot. En hij hoort bij het Nederland van nu en dus op ONS filmfestival.