IFFR 2005, Dag 2

Sanctuary, een typische vorm is inhoud, inhoud is vorm film. Zo uitzichtloos als het leven van de karakters in de film is, zo uitzichtloos is de film zelf. ‘Waar moet dit heen?’, vroeg ik me meerdere keren af. Opvallend, want een boeiende film roept bij mij zelden van dit soort letterlijke vragen op. Maar het plotloze, fragmentarische en slepende Sanctuary vroeg er om. De weinige dialogen hielpen ook al niet grip te krijgen op dit Maleisisch ingetogen drama. Aan de thema’s lag het niet; zelfmoord, abortus, overlijden van dierbaren, het wegkwijnen van ouderen, en ga zo maar door. Een onverdraaglijk leven maar nergens expliciet, nergens gedramatiseerd. De film is zo eentonig als het eentonige geluid van de kopieermachines in de copy shop waar de vrouwelijke hoofdpersoon haar dagen doorbrengt. Een ritme dat haar in slaap sust, met haar hoofd op het deksel van een copier. Als ze tegen het einde van de film op een brug over een snelweg loopt en de suggestie van springen of niet springen gewekt wordt, hoop je bijna dat ze springt, als “redding” van het verhaal, dan heeft het wachten op een spraakmakende gebeurtenis nog ergens toe geleid. Maar Sanctuary spreekt zich niet uit in spraakmakende beelden, het laat je in het ongewisse en daar ligt ook de kracht van de film. Zoals gezegd: vorm is inhoud, inhoud is vorm. Zo onverdraaglijk als het leven in de film, zo onverdraaglijk is het zien ervan. Enkele tientallen bezoekers hebben de film dan ook niet uitgezeten, en dat is misschien wel een compliment voor dit realistisch drama van Ho Yuhang.

Dave Zijlstra

Sactuary is vandaag en zaterdag nog te zien op het IFFR