Mijn goede voornemen voor dit filmfestival is veel radicaler om te gaan met beoordelingen en zodoende een kritische kijk en een voorkeur te ontwikkelen voor regisseurs. Daarom besloot ik naar een film te gaan van Raul Ruiz, de Chileense regisseur die vorig jaar in het filmfestival in focus werd gezet. Beter laat dan nooit…en als hij een regisseur in focus is, dan zal het wel bijzonder zijn. Bovendien heeft ie dezelfde achternaam als ik.

Het werd Días de Campo in Cinerama 6. De zaal was geheel gevuld en erg warm. Overdag werk ik aan de uitzendingen van Video 2000 op Rotterdam TV en ’s avonds doe ik camerawerk voor de upstream van de live talkshow van Wilfried de Jong. Drukke dagen dus…ik viel in slaap tijdens de voorstelling. Althans, dit was mijn beredenering: het ligt gewoon aan mij. Ik ben door het hoogtepunt van de film heen geslapen en de clou gemist. Ergens voelde ik de schoonheid van de film aan: cocketeren met de dood en de geesten zoals García Marquez doet in 100 jaar eenzaamheid en Allende in Het huis met de geesten. Typiche Zuid Amerikaanse thema’s. Droomwerelden creëren, als hallucinaties tussen de werkelijkheid en de cosmos, een tussenwereld vol symboliek. Bovendien moest de film ook humor hebben want een aantal mensen in de zaal lachte zo nu en dan, vooral als Paulita, (een van de personages) de namen van Jezus, Maria en Jozef in een adem aanhaalde. Voor mij niets bijzonders, dat zei mijn Spaanse oma immers ook altijd bij wijze van zucht of schrik. "Ik mis duidelijk de boodschap", prentte ik me steeds in mijn hoofd. "Ik snap de humor niet, ik ben dwars door de clou heen geslapen, ik begrijp de symboliek niet…." "Met welke cijfer zal ik deze film beoordelen??" Ik vond de belichting slecht, de kleuren afwezig, de dynamiek ontbrak, de hoofdrolspeler was nauwelijks verstaanbaar met zijn Chileense accent en de ondertiteling (frans en engels) die ik gedwongen moest lezen vanwege de onverstaanbaarheid, nam een derde van het projectiescherm in beslag: eerst het engels als eerste regel en dan het frans, dan weer eens andersom. Een super trage film. En als je in de bioscoopzaal in slaap valt, dan is niet alleen de film waardeloos maar ook je slaap. Iedere keer dat je knikkebolt schrik je wakker, bang dat je gesnurkt hebt of dat de kwijl ongegeneerd langs je kin druipt.

Voor het eerst in mijn leven heb ik een film met "slecht" beoordeeld. Eenmaal thuis raadpleegde ik direct de catalogus, om toch nog even te achterhalen of ik echt te dom ben om het literair en kunstzinnige gehalte in een film aan te kunnen. Helaas gaf de catalogus alleen maar aan dat Días de Campo een film is waarin de vroege en de hedendaagse Ruiz samensmelten tot de typisch Ruizeriaanse stijl. Wat die stijl dan moge zijn, werd niet vermeld.