De stukjes over mijn speurtocht naar Floor worden misschien wel het scenario van een film, die bij een volgend festival veel tijgers gaat schieten. Al in de trein vroeg ik me af wat ook al weer het verschil was tussen een draaiboek en een script en een scenario. Waarmee begint eigenlijk het maken van een film?

Het was nog in de ochtend. Er stonden mensen, jonge mensen, op straat in een rij te wachten om kaartjes te kopen. Ik stelde mijn vraag aan een aardig meisje achter in de rij, maar ze wist het niet precies. Vanmiddag weer proberen. In de hal van Pathé waren ook nog geen bezoekers. Bij een trap naar beneden stond een bord ‘Champagneontvangst’. Daar zal ik het bij de opening aan de echte vaklui kunnen vragen. En van tevoren zie ik dan op straat de sterren elegant uit hun limousines stappen. Zo gaat het altijd bij filmfestivals op de tv.

Maar tegen drie uur lag dat onmetelijke Schouwburgplein nog steeds leeg en troosteloos in de motregen. Ik had alle gratis kranten over het Festival al verzameld. De Volkskrant-bijlage, de Daily Tiger en de Filmdagkrant (‘het grootste filmblad van Nederland’, moeten we alles geloven?). Geen woord over de opening. Bij de ingang van Pathé liepen wat mensen heen en weer, maar minder dan op een gewone avond in Cinecity in Vlissingen.

Een man bij de ingang van de parkeergarage verkocht me voor € 1,50 een Straatmagazine. ‘Kom je wel eens in de bioscoop?’ vroeg ik hem. ‘Nee’, zei hij, ‘wij zijn meer van de Pauluskerk’. ‘Het is hier maar stil’, zei ik. ‘Nou, je ziet toch meestal wel van alles op straat’, zei hij. Er stond niets over het Filmfestival in zijn Straatmagazine. Toch besloot ik nu maar eens de warmte van een bioscoopzaal op te zoeken.

Om deze tijd was de film in zaal 3 van Pathé de film ‘20 fingers´ aangekondigd, in de rubriek ’Cinema of the future: Sturm und Drang’. Ik was nieuwsgierig of het zou gaan over twee mensen of over één aap, maar de vertoning ging niet door. Over de Islam dan misschien?

De loketist vertelde me dat ik nu in zaal 7 kon gaan kijken naar ’Love, Swedish Style’. ’Toch geen porno?’ vroeg ik. ‘Dat zit alleen in je eigen hoofd’, zei hij. Dat leek me een verstandige opmerking, dus ik kocht maar een kaartje.

Het programma bestond uit vier korte films uit Zweden. Van te voren kwam een blonde vrouw vertellen dat ze de maakster was van één ervan, maar ze was te verlegen om te vertellen van welke. Er waren drie heel problematische films van drie mannen, dus de vierde, liever gezegd de eerste film moet van haar geweest zijn. Het was ook de kortste (7 minuten, dat gaat goed) en de leukste, ‘Reflection of the sun’. In een wachtlokaal heeft een man met een baard van drie dagen (veel drank, schat ik) een spelletje bedacht. Hij gebruikt het glas boven de wijzerplaat van zijn horloge als een spiegeltje om een vlek zonlicht op een oudere vrouw te richten. Langzamerhand merkt ze dat hij bezig is met zijn bundel zonnestralen haar lichaam af te tasten. Als hij beetje bij beetje langs haar benen omhoog onder haar rok kruipt begint ze er plezier in te krijgen. Dan rijdt er een trein het station in en neemt het zonlicht weg. Brief encounter.

Toen ik op weg was naar mijn trein spraken een heel nette meneer en mevrouw me aan. Ze hadden hun auto in de buurt van de Spido geparkeerd en ze konden hem niet meer terugvinden. Ik begon al te vertellen dat ik hier vreemd was, maar opeens herinnerde ik me dat ik het woord Spido in de buurt van de Erasmus-brug gezien had. Trots wees ik ze de weg; op zoek naar Floor word ik al een beetje autochtoon. De Straatmagazine-verkoper had gelijk. Het gebeurt niet in de filmzaal, maar op straat.

Maak je eigen film, Rotterdammmer.