Ook in het hondenverhaal van Anna herken ik heel veel:
Uit het asiel bevrijdden wij Moos, een lieve, vrolijke flaphond, dag en nacht klaar voor een spelletje met zijn onafscheidelijke tennisbal. Al twee jaar is hij ons dierbaarste vriendje. Wij gunnen hem een plek om zijn tomeloze energie uit te leven, maar kwamen er al snel achter dat die in onze woonwijk Stadstuinen niet te vinden valt, ondanks de veelbelovende naam. Ook de nabije omgeving biedt honden niets dan kale, grauwe vlakten, hier en daar afgewisseld met zielige streepjes groen, die voor ‘park’ moeten doorgaan. De armzaligste en meest verwaarloosde uithoekjes in dit soort ‘parken’ schieten over voor de honden, die daar officieel ook nog moeten worden aangelijnd. Door de ganse Deelgemeente Feijenoord stralen deze uitlaatzones eenzelfde soort treurigheid uit. Het plantsoentje bij de Hef, ooit een onbegaanbaar oerwoud, overwoekerd door distels, brandnetels en slingerplanten, nu een pretentieuze boulevard voor kunstyuppen, die jou en je hond gechoqueerd wegkijken.De strook aan de Putselaan, waar honden en bazen met gevaar voor eigen leven balanceren tussen trams en voortrazend verkeer. Een paar troosteloze betonplatformen aan de waterkanten rond de Nassauhaven. Plekken die wél leuk en uitdagend zijn voor honden, worden ontsierd door hatelijke rode verbodsborden. En Moos’ favoriete plek, dat veldje langs de Laan op Zuid, waar hij met golvende, atletische sprongen de manshoge grasvelden bedwong, werd een parkeerterrein.
Met de oplevering van het park aan het W.G. Witteveenplein hoopten wij een plekje voor onze hond terug te krijgen. Voordat er aan het park werd gewerkt, lagen er op die plaats twee groenstroken waarop wij hem uitlieten. We accepteerden het verlies van deze plek. Er kwam iets moois voor terug, toch? Natuurlijk, in eerste instantie voor kinderen, maar er zou heus wel een klein hoekje voor honden overschieten. Dachten wij.
Niet dus. Als wij met Moos deze nieuwbakken groenvoorziening betreden, poepschep in de aanslag - wij zijn ons ervan bewust dat we in een grote stad wonen, waar ruimte schaars is en gedrag snel overlastgevend - wordt ons op ongezouten wijze te kennen gegeven niet welkom te zijn. Geheel in de verantwoorde designstijl van het park, met zijn onduidelijke menhirs en graftomben, verrezen stemmig grijze paaltjes met een uitlaatverbod voor honden. Een groepje bewoners van het plein en omliggende straten controleren de naleving van het verbod met een aan fanatisme grenzende nauwgezetheid.De ene keer zijn het wijsneuzige kinderen, de andere keer hun rabiate ouders, die vanuit een hinderlaag opduiken, om ons op een verbeten, gelijkhebberige toon weg te sturen. Het park is van hun en regels zijn regels. Maar is het park niet van de hele buurt? En wie bepaalt die regels?
Bij de planning van voorzieningen zoals het W.G. Witteveenpark horen inspraakprocedures waarbij omwonenden hun mening kunnen geven en op de hoogte worden gehouden van de gang van zaken. Hoe komt het dat ons nooit iets over het park is gevraagd in de kleine drie jaar dat wij in deze buurt wonen? Tijdens de enige informatiebijeenkomst over het park, waarvoor wij ooit werden uitgenodigd, repte niemand van een hondenverbod. Omwonenden lijken al die jaren niet te zijn gehoord, afgezien misschien van een klein, select gezelschap van bewoners van het W.G. Witteveenplein. De zwakke plek van het Feijenoordse deelgemeentebestuur wordt weer eens pijnlijk zichtbaar: van zorgvuldige inspraakprocedures heeft men geen kaas gegeten.
Straks wordt het opruimen van hondenpoep door de hele stad verplicht gesteld. Prima, helemaal mee eens. Vanaf de eerste dag dat wij Moos hebben, ruimen wij zijn stront op. Ook onze kinderen zijn klein geweest, ook wij werden niet vrolijk van hun besmeurde kleertjes na een middagje ravotten in het park. Als poepopruimers vormen wij een minderheid in de wijk. Eigenlijk is dat niet vreemd, want voor goede opruimattributen moet je naar het andere eind van de stad. Dat stimuleert niet, net zo min als de hondenbelasting. Schaf dit laatste als overheid desnoods af, of voorzie hondenbezitters van gratis poepscheppen en zakken. Haal die stomme paaltjes uit het Witteveenpark en hang in plaats daarvan poepzakken aan de prullenbakken. Hondenbezitters wil ik oproepen de poep van hun beest altijd en overal op te ruimen, zodat iedereen kan zien dat honden niet vies en vervelend hoeven te zijn.
Geef honden uit Stadstuinen in ieder geval de plekken terug die zij kwijtraakten. Die onduidelijke, verloederde schelpenbak aan de Rosestraat biedt wellicht mogelijkheden, bijvoorbeeld voor een ‘trippelzone’, zoals in Het Oude Noorden.
Van mensen die anderen agressief benaderen en zich slechts verschuilen achter de stelling ‘regels zijn regels’ wordt een stad niet beter. Een stad wordt beter van eerlijke regels en mensen die naar elkaar durven te luisteren. Vooral stadsplanners binnen deze deelgemeente moeten dit eens in hun oren knopen. Luister voor de variatie eens een keertje wél naar bewoners. En beschouw een hond niet uitsluitend als overlastgevende strontfabriek, maar bovenal als kameraad, die mensen erg gelukkig kan maken.
