Een feest van herkenning, dat verhaal van Robert en het alarm. Lees maar.
Ik was er helemaal klaar mee. Overal waar ik deze zomer verscheen, werd ik in- en uitgeluid door piepende poorten. Keer op keer moest ik het mij laten welgevallen,het tijdrovend en vruchteloos gezoek van beveiligingspersoneel naar de bron van het gepiep. Tasjes en jasjes langs de poort, tot gek wordens en te laat komens toe. En op een kwade dag besloot ik tot burgelijke ongehoorzaamheid. Na het zoveelste piepconcert waar de Bijenkorf mij bij het verlaten van het pand op tracteerde, marcheerde ik met ferme pas naar buiten. Kom op, zeg, we kunnen wel aan de gang blijven!
Op de Lijnbaan werd ik verrast door drie grimmige beveiligingsfunctionarissen, die mij bevalen mee te komen. Toen ik op hautaine toon weigerde (wie waren zij om mij in de openbare ruimte om niks lastig te vallen?), namen ze mij in de houdgreep en duwden mij door een winkelende menigte richting Bijenkorf, waar ze mij opbrachten als een vluchtgevaarlijke crimineel. Over mijn heftig protest maakten zij grappen tegen elkaar, lekker stoer, helemaal hun voorbeeldhelden uit Amerikaanse politieseries. Ze stopten mij in een soort boevenhok,waarbij al mijn spullen nog eens door een detectiepoort werden gehaald. Mijn roze schoenen, gekocht bij Zara, bleken de bron van het kwaad. Zara had de beveiligingselementjes niet afdoende verwijderd. Eén van de beveiligers, een meisje, dat in haar vrije tijd mogelijk ook weleens bij Zara shopt, had dit ontdekt. Haar mannelijke collega's konden deze ontgoocheling moeilijk verkroppen. Zij beten zich vast in hun conclusie: wij hebben gescoord, wij hebben een DIEF te pakken! Verkrampt en vertwijfeld vervolgden zij hun jacht op Het Ultieme Bewijs. ‘Kaik jai effe wat se gejat hep!’ verzocht één van hen zijn collega, die zich begeesterd op mijn boodschappentas stortte.
Het enige resultaat was dat zij even later beteuterd hun excuses moesten maken. Zij wensten mij nog een prettige dag.
Dat zat er voor mij natuurlijk niet meer in.
Ik begrijp natuurlijk best dat winkels beveiligingsmaatregelen moeten nemen, maar door falende technologie worden goedwillende enthousiaste winkelfreaks zoals ik vals beschuldigd, terwijl het echte gespuis vrolijk fluitend naar buiten wandelt, langs zwijgende detectiepoortjes, met geprepareerde aluminiumfolietassen, vol met jatwerk.
