Maar zoals altijd is tijd mijn grootste vijand. Zelfs als ik het van te voren helemaal heb uitgestippeld ben ik afhankelijk van anderen. Met anderen doel ik op de schrijvers en de organisatie. Iedereen van Sahne was druk in de weer met de laatste voorbereidingen. Ik wachtte op mijn collega’s en de schrijvers zaten nog aan hun diner, werd me verteld. Geen stress. Monica bereidde haar interview voor met de Spaanse dichter Luis Munez, wie wij overigens een fantastische jongeman vonden. Hij komt uit Granada en is vanuit zijn homo-achtergrond vooral gericht op het naar buiten brengen van zijn gevoelens. Hij was niet de enige. Er was prachtige muziek. De hele entourage was geweldig, maar ik miste iets heel belangrijks. Nee, er waren geweldige schrijvers versus dichters aanwezig. Zo’n negen in totaal. Ik keek om me heen in de zaal en ontdekte slechts een handje vol mensen. En de mensen die er zaten waren familie of vrienden van de dichters of van Sahne. Nou is de zaal toch al niet zo groot. En zelfs dan blijkt het moeilijk mensen te lokken met een poezie-avond.

Op zulke momenten rijst bij mij altijd weer de vraag hoe het naar buiten is gebracht. Of er wel voldoende aandacht is besteed om publiek te bereiken. Ook de pers liet zich niet in grote getalen zien, terwijl er toch diverse bekendheden aanwezig waren. Hoe betrokken zijn wij mensen met het zweverige van poezie. Is Nederland daar een te nuchter land voor? Of is het gewoon onbekend terrein. Onbekend maakt tenslotte onbemind zegt men. Voor mij was het een trip door diverse dromen. Een van de dichters zei dat hij zich veilig voelde in zijn gedicht. De Nederlands schrijfster Gerrie van de Linden beaamde dat. Ik vind het zo jammer dat men zichzelf de kans ontneemt weg te dromen in een stoel onder het genot van een stem die in alle emoties de klanken weergeeft van de taal die hij of zei gewoon is. We mochten genieten van de Turkse taal, mijn moeders taal. Want mijn moedertaal is Nederlands. Van de Yoegoslavische taal, die helaas opgesplits is tot diverse talen, en deze meneer afkomstig is uit Montenegro. Van de Engelse taal, de Nederlandse taal, de Spaanse taal en de Arabische taal. Ik denk dan zoveel mensen zoveel gedachten. Dat is ook zo, maar ze delen dezelfde passie. Ze kunnen wegkruipen in hun gedicht en daar hun ware emoties uitdrukken zodat ze de leed of het genot kunnen verwoorden in een gevoel die voor velen niet te bevangen is. Een kunst op zich. Maar het mooiste vind ik dat je als toeschouwer je eigen beeld kunt scheppen bij wat zij voordraagt. Een groot scherm op de achtergrond geeft je de kans het te begrijpen, maar sommige dingen moet je gewoon niet willen begrijpen. Die moet je over je heen laten komen en gewoon genieten van het moment. Als ik ooit een podium mag bereiken, dan hoop ik maar een ding. Dat de aanwezigen voelen wat ik deze avond voelde. Een cadeau om mee te nemen in mijn herinnering.

Array
(
)