15-01-05
Zaterdagavond.
Na mijn werk loop ik langs Zwaanshals 251a, binnenkort daar waar mijn atelier was. Vreemd.
Het is eigenlijk al leeg. Alleen de foto’s van de mensen die ik ontmoet heb hangen nog aan de muren.
Ik stop ze in een doos, sluit de deur af en loop naar buiten.
« Prinses Susanne, prinses Susanne, gaan jullie weg »?
Het is Robbie, Broth voor ingewijden, thuisloos en junk, vreselijk lief en mijn absolute favoriet.
“Ja”, zeg ik. “Ze gaan het renoveren”.
“Komen jullie dan terug”, vraagt ‘ie?
“Nee”, zeg ik.” Als ze het hebben opgeknapt gaat het geld kosten. Dat kan ik niet betalen”.
“Gaan jullie weg”, herhaalt ‘ie mompelend. “Jullie waren net zo goed bezig”.
Ik kijk hem aan en mijn hart smelt.
“Ja, maar 500 euro kan ik niet betalen, Robbie. Ik heb ook nog mijn eigen huur”.
“Ik betaal het voor jullie”, zegt ‘ie. “Dan stellen we een huurcontract op en ik betaal het van mijn sociale dienst. Dan kunnen jullie hier weer werken”.
“Dat kan ik toch niet van je aannemen man”, zeg ik.”500 Euro! Da’s veel geld”.
“Ja, dat is veel geld”, zegt ‘ie.”Deze maand heb ik 900 euro opgemaakt aan dope”.
Het lijkt alsof hij voor het eerst beseft hoe zonde het is. Ik vraag of hij er niet vanaf wil. Hij zegt dat ‘ie op gesprek gaat, dat hij hoopt dat ze hem op willen nemen.
Hij geeft me het adres van z’n zus en hij weet waar ik woon. We nemen afscheid.
17-01-05
Later op de avond en het regent. Ik heb de behoefte om nog wat op te ruimen in het Zwaanshals, voor de laatste keer. Als ik aankom staat een of andere vage gozer in mijn portiekje iets te doen.
“Oh, hallo”, zegt ‘ie. “Woont u hier?”
“ Nee”, zeg ik.
“Vindt u het erg dat ik hier sta?”
“ Liever niet”, zeg ik.
“Maar ik hou een oogje op uw winkel!”
“Niet nodig”, zeg ik.
“Oh”, zegt’ie. Hij gaat er van door.
Ik breng nog wat papier rotzooi naar de Zaagmolenkade. Als ik terug kom staat er een ander gastje bij mijn deur en per direct staat mijn gezicht op onweer.
We kijken elkaar aan en hij vraagt of ik het erg vindt dat hij daar staat.
“Je staat hier toch alleen”, vraag ik, mijn irritatie verdrukkend.
“Eh, ja”, zegt ‘ie verbaasd.
“Dan is het goed”, zeg ik.
Ik loop naar binnen voor een tweede tochtje naar de papiercontainer , maar deze keer heb ik mijn handen zo vol dat ik mijn sleutels niet meer in het slot kan steken.
“Wil je iets voor me doen”, vraag ik aan de jongen in mijn portiek.
“Kun je de deur op slot doen”?
Nog verbaasder over mijn plotselinge vertrouwen doet hij wat ik vraag.
Als ik terug kom heeft de jongen zijn vrienden op bezoek. Ik loop langs ze heen naar binnen en sluit de deur.
Ik kijk naar het muurtje dat we hebben gebouwd in de etalage en ik denk dat het beter is…
Dat ding moet omver, maar dat kan ik niet alleen.
Ik doe de deur weer open. Op dat moment staat Robbie weer voor mijn deur.
“Prinses Susanne”!
“Hé, Robbie”, zeg ik.
De jongens kijken naar ons en je ziet ze denken: “Kent ze die zwerver?”
“Hé mannen, kunnen jullie me nog één keer helpen?”, roep ik naar ze allemaal.
“Ja hoor, mevrouw. Met wat?”
“Eh, nou, dat muurtje wil ik graag weg hebben, maar dat ding staat hartstikke vast. Als we nou even met z’n allen schoppen…”
Nog geen minuut later. Drie Marokkaanse jochies en een zwerver, met z’n hele hebben en houwen, staan samen met mij als bezetenen tegen een wit muurtje aan te duwen en langzaam maar zeker
valt ‘ie om.
“Is het zo goed, mevrouw?”, vraagt één van de jongens.”Ja”, zeg ik,” bedankt”. Ze verdwijnen de straat in. Robbie verplaatst zich vertwijfeld naar het portiek.
Dit ga ik missen.
Nu gaat de deur echt dicht.” Dag, Robbie!”
“Dag, prinses Susanne..”
19-01-05
We hebben een nieuw pand. Een paleis, wel te verstaan.
Ik kan het niet geloven.
