Ik dacht hem gevonden te hebben, ver in een exotische stad,
vol vuur levenslust en passie. Nooit gedacht dat wij elkaar eens in de armen zouden vallen als geliefden.
Ik ontmoette jou op een vreemde dag, een dag met ruzie, ik zwierf door de kleine straatjes van het mystieke oord waar ik toen verbleef. Ik kwam uit bij een bar, daar was toevallig ook het personage waar ik ruzie mee had, mijn gezicht stond nog op zuur en een donderwolk zweefde boven mij .
Vrolijke muziek kwam er uit die bar, zo vrolijk, dat ik om mezelf begon te lachen en ook het meisje (mijn toenmalige huisgenoot), begon te hikken van de lach. Over was de ruzie, en we gingen samen op een barkruk zitten.
Er waren veel mensen en langzamerhand begon het volk zich swingend heen en weer te bewegen. De muziek creëerde een totale sfeer van geluk.
De mensen die zo swingend danste waren afkomstig uit Brazilië een land waar ik nog nooit ben geweest.
Wij bewogen wat mee met de deining. Ineens kwam er een jongen, klein en bruin op me af hij lachte, een brede rij witte tanden kwam te voorschijn, zijn ogen waren diep, diep zwart.
Hij vroeg, hebben jullie het naar je zin? Ja hoor, zei ik. Waarom gaan jullie dan niet dansen? Ik kan het niet op die manier zei ik, op dat moment kwam een jongen met lange dreadlocks op me af, hij was klein, kleiner dan ik, hij sleurde me van mijn barkreuk mee het gedrang van wiegende mensen in!
Heeeee.... riep ik, wacht even, te laat hij hield mij in de greep, gewoon mee dansen zei hij, niet zeuren, laat je gaan op de muziek, een twee, een twee, tsjoek, sjoek tsssss, ......wowieeeeh.
Ik voelde me opeens die hulpeloze stijve Hollandse, zo'n lange meid met zo'n klein manneke. Hij zwierde me en gooide mijn heupen van de ene naar de andere kant, ik kreeg een lachkik , maar dacht tegelijkertijd, ja wacht even ik zal die Brazilianen is een poepie laten ruiken, ik kan het ook wel hoor. En daar ging ik, eerst geconcentreerd en toen ik de truuk door had, vlogen we over de vloer, iedereen lachte, de ruimte tolde ik ging in de flow van de muziek onze lichamen dansten in harmonie, ik voelde me alsof ik vloog!
Ik tolde en tolde, af en toe zag ik dat bruine gezicht met die rij witte tanden lachend langsflitsen, hij zat op een kruk en keek rustig de menigte in, wie is dat toch dacht ik. Eindelijk liet het blonde dreadlock- skatertype mij los en hij lachte vol trots. Zo nu kan je dansen en dat verleer je nooit meer!
Bedankt zei ik, en we gaven elkaar een hand. We gingen even wat drinken, daar zat hij ook weer op een afstandje die jongen met diep, diep zwarte ogen hij lachte weer, en zei, zo nu ben je alle boosheid waar je meebinnen kwam wel kwijt he.
Hij vroeg mijn naam en waar ik vandaan kwam, mijn danspartner taaide af en ging met anderen dansen. Ik keek hem aan en kreeg een heel heel raar gevoel in mijn buik ik werd een beetje duizelig, en dacht wat is dit toch.
De avond duurde voort en we sproken over alles en nog wat, we klikte als vrienden die elkaar weer na een lange tijd terugzagen, we hadden elkaar zoveel te vertellen. Ik vond het bijzonder, ik dacht dit is een vriend voor het leven.
Later die avond gingen we met een groepje mensen nog even langs het huis van de mensen die we in de bar hadden leren kennen. We kregen te eten. Er werd een vreemd instrument te voorschijn gehaald, 'de Birembau', een soort hengel met een ronde vrucht aan het uiteinde die hol is en een snaar over de stok gespannen.
Ik keek naar hem met dat instrument, later pakte hij een triangel en tokkelde wat onder luid gelach. Ik ging naar huis met een zeer voldaan gevoel en dacht mooi, ik heb een nieuwe vriendschap gesloten!
Een week later werd ik weer uitgenodigd in het huis van de Brazilianen om te eten, ik was in gesprek met een jonge die decors maakte en ik vertelde mijn plannen voor een project. De jonge met de zwarte ogen en de witte tanden stond in de keuken, hij was klein, hij had een schortje voor en was geconcentreerd aan het koken. What are you cooking? vroeg ik. Ahaaaa dat is een verassing maar het is het beste en smaakvolste dat jij in je leven ooit hebt geproeft en hij lachte weer.
Ik keek, en dacht, wat voor een vrouw zal nou bij dit type passen, ik zie het niet hoor! Ik zie gewoon geen vrouwspersoon bij hem. De avond verliep weer vol met plezier en eindeloze verhalen over en weer. Het werd laat de maaltijd smaakte me inderdaad alsof het de goddelijkste maaltijd was die ik ooit heb gekregen. Ik keek tijdens het eten en tussen de gesprekken door iedere keer met nieuwschierigheid naar zijn bruine expressieve gezicht. Jij dacht ik, wie ben jij?
Twee jaren gingen voorbij ik ging terug naar Nederland, jij was in de stad van de dromen en ging af en toe ook terug naar jou thuishaven Brazilië. Ik ontmoette je tijdens deze twee jaren af en toe, als we samen in onze geliefde stad terug waren, kwamen we terecht bij de meest fantastische concerten en theaterspectakels. Alles kreeg kleur als ik bij jou was. Alles werd intens. Altijd als ik een weekje in mijn stad was dan zei je weer, nu heb ik een fantastische verassing voor je. Ik weet zeker dat je zult genieten, en dat was dan ook altijd zo.
Ik verbleef altijd bij andere vrienden, maar een keer kon dat niet, ze hadden al andere gasten. Maak je geen zorgen, schreef hij over de mail, op het moment dat ik achter mijn computer zat na te denken waar ik dan die week zou kunnen logeren. Je kunt bij mij verblijven in mijn kleine huisje, tenminste als je dat niet erg vind. Ik dacht, wat raar, hoe weet hij nou dat ik hier over na zit te denken?
Ik bereide me voor te gaan, Ik schreef af en toe een mail met een vraag, ik drukte op zend en op precies hetzelfde tijdstip kreeg ik een mail terug, met het antwoord. Het was van hem! Ik schrok, en dacht wat een toeval, in die zelfde week gebeurde het nog een keer. Weer beide op precies hetzelfde tijdstip, vraag en antwoord verstuurd. Ik vertelde het mijn vrienden, die, zeiden, gewoon toeval joh, grappig toch!
Ja... wel, toch raar.
Die week daar op, kwam ik aan, we hadden op een plein afgesproken, daar was hij weer klein en hij had ineens een raar soort punk kapsel, we omhelste elkaar, ik moest lachen, wat heb jij nou met je haar gedaan?
Ja ik heb mijn haar bij een kapsel kunstenares uit Brazilië laten knippen, hoe vind je het?
Ik kende toevallig die kunstenares en moest weer vreselijk lachen, ik zei diplomatiek dat ik zijn vorige kapsel meer bij hem vond passen.
We gingen naar zijn huis, en aten weer een overheerlijke door hem gekookte maaltijd, ik voelde me zo thuis, meer thuis dan bijmezelf. Het werd avond, kom, zei hij we klimmen naar boven de heuvel op om over de stad te kijken, dat is zo mooi als het donker begint te worden. We klommen naar het hoogste punt en zaten zwijgend naast elkaar. We keken over onze stad van de dromen, hij ging iets dichter naast me zitten, ik keek naar hem nog steeds met een gevoel van nee, met hem zie ik het niet intiem worden.
Hij begon te praten, jij bent een geluksvogel he, zei hij tegen mij, ik keek hem aan en dacht na, hmnnn is dat zo? Ik keek weer over de paars wordende stad. Ja dacht ik, wie maakt dat nou mee, op het hoogste punt over een droomstad kijken, met een persoon naast je, die je op de toppen van je geluksgevoel kan meevoeren. Ja zei ik, ik ben een geluksvogel, en jij?
Ja, ik ben dat ook, zei hij.
Wij zwegen weer, mijn buik begon te draaien, ik werd helemaal warm en begon toen te rillen, hwwhh, dacht ik, wat is dit nou weer? Hij keek me aan, ik kon niet in zijn donkere ogen kijken om zijn ziel te zien, ik draaide mijn gezicht weg. Kom laten we gaan zei hij. We gingen terug ik sliep op een matrasje op een rieten mat, alles in dat huis was Brazilie, overal percussie instrumenten, amazone foto's beeldjes van hout van exotische dieren.
Die zijn van de percussionist uit de amazone, die ook hiert woont, zei hij.
Ik verlangde naar dat woud met al dat groen, alleen al door de sfeer in het huis. Daar ging een deur open en de Percussionist een knappe man met een welgevormd lijf, stapte binnen, hij omhelste me en zei: 'Tudu Bem, encontrado!'
Hij sprak geen engels maar mijn 'engel', had besloten dat het nu voor mij tijd was alleen nog maar in het spaans te praten. Wonder boven wonder kwam ik over mijn schroom heen en we spraken met zijn drieeën in het spaans, gemixt met portugees. Het was buitengewoon gezellig die avond, het klikte ook met de percussionist, drie gelijkgestemde zielen, lachend etend en grappend over onze rare en bijzondere levens.
De volgende dag liep ik alleen door de stad, ik zweefde, mijn voeten raakte voor mijn gevoel nauwelijks de grond. Ik kreeg allemaal mensen die me vreemd aankeken om heen, 'Tu eres muy sympatica', zei de een. Een ander zei, "tu estas muy felice, verdad?"
Dat was zo, ik was 'Muy felice', dat betekent erg gelukkig. Alles rook heerlijk, iedereen was aardig, alles klonk als een groot concert. En de kleinste dingetjes in winkeltjes waren zo mooi, dat ik dit kon meemaken, dacht ik. Wel raar allemaal, maar ja, ik ga er maar niet te veel over nadenken waar dat allemaal door komt, ik ben blij dat ik in zo'n gelukzalige staat kan zijn dacht ik.
Jij, die kleine man, met die brede lach, jou naam, was Guilherme, iedereen noemde je Gandhi, dat was je bijnaam.
Ik vroeg aan je, hoe je toch in godsnaam aan die naam was gekomen?
Je vertelde mij hoe: je studeerde aan de universiteit in Sao Paolo daar moest iedereen worden ingewijd, en vaak ging dat gepaard met grote emmers witte verf die over mensen werden uitgegoten, daar had deze kleine man geen zin in, dus besloot hij zijn hoofd kaal te scheren en gehuld in alleen een wit lendedoekje liep hij naar school, zo, zei hij, nu kunnen jullie alles naar me toe gooien wat jullie maar willen en zelfs verf heb ik nu zo van me afgewassen! Iedereen begon in koor Gandhi, Gandhi, Gandhi te roepen en iedereen lag in een deuk om dat kleine eigenwijze kale mannetje die trots als een pauw, het universtiteits gebouw betrad.
We moesten beide heel hard lachen en ik zag het tavereel levendig voor me. Ik begreep steeds meer waar die sterke uitstralling door kwam, hij was gewoon honderd procent zichzelf en zelfverzekerd.
Wordt vervolgd:
