Ware ? Ik weet het.. erg verwarrend, want wat maakt iemand nou de ware ? Iemand waar jij je leven mee zou willen delen ? En is dat dan voldoende ?
2004 was voor velen die ik ken, een ontzettend teleurstellend jaar en voor mij ook wel te omschrijven als, ik-ben-een-doodlopende-weg-ingeslagen-gevoel, misschien juist door die vele teleurstellingen kwamen ook weer vele interessante, maar ‘vooral zweverige’ discussies op gang.
Zo moest ik echt nadenken over, de lijn tussen meegaand-zijn en over-je-heen-laten-lopen ?
Zo gebeurde het regelmatig dat ik mijn avonden vrijhield, soms ging ik zelfs afspraken verzetten omdat hij liet weten dat hij langs zou komen om vervolgens mij op het allerlaatste moment af te zeggen of helemaal niet op te komen dagen !
Sprak laatst een vriendin die door haar ex is bedrogen, hij had zelfs meerdere vriendinnen tegelijkertijd waardoor alles keer op keer weer gedekt moest worden door leugens. Zelfs nadat ze achter de waarheid was gekomen, dacht ze voor een korte tijd dat het wel weer goed zou komen.
Tijdje terug sprak ik ook een vriend die me vroeg waar de lijn ligt tussen haar-laten-zien-hoeveel-je-om-haar-geeft en wanhopigheid ?
Ik kon hem daar echt geen antwoordt op geven, bepalend is hierbij wat de tegenpartij denkt en voelt en DAT zijn vaak niet-makkelijk voorspelbare factoren.
Zo bleef een andere vriendin van mij, jaren bij haar, inmiddels ex, waarvan ze wist dat het toch niks zou worden totdat hij er een punt achter ging zetten met de vermelding dat hij niet meer van haar hield.
En vroeg gisteravond een andere vriend aan me, “voel jij je weleens verdwaald ?” “het gevoel dat je geen idee hebt wat je echt wilt ?”
Ik moest toegeven dat ik me de laatste twee jaar wel vaker verdwaald voelde en soms echt geen idee had waar ik meebezig was of waar ik heen wilde (kunnen ze hier geen GPS-systeem voor uitvinden?). Trooste hem maar met de gedachte dat hij echt niet de enige was die af en toe zo dacht.
Hij had ook gesproken met een andere vriend die recent getrouwd was, een gearrangeerd huwelijk, die meende dat het huwelijk en je gezin, je juist die richting geven, je komt dan in een soort visieuse cirkel terecht waarbij je ‘op de weg’ blijft.
Dan zou de ware dus zomaar willekeurig iemand kunnen zijn, als jij je leven er maar mee deelt ?
Kon me opeens ook iets uit mijn sociologielessen herinneren over, ‘hoe een huwelijk\\"gezin je balans geeft’ en dat ieder een eigen rol heeft binnen dat geheel, Confusius? Schiet me ineens ook een oud chinees spreekwoord binnen, achter elke succesvolle man staat een succesvolle vrouw (het idee dat zij hem steunt en in balans houdt), tja….. dan moet er toch wel ergens een kern van waarheid inzitten.
Anders gezegd, neem op je levensweg een lifter mee waar jij de rest van je levensrit mee wilt delen en bedenk daarbij dat je nooit allebei tegelijkertijd het voertuig kan besturen !
