Floortje is al een tijd weg van ’t Strodorp. Ze zeggen dat ze vertrokken is voordat iemand het aan haar kon zien. Als dat waar was moet ze nu een kind van tien jaar hebben. Zelf zal ze tegen de dertig zijn.
Dus toen ik door Rotterdam liep – op 15 januari - en met grote letters op een café-raam zag staan: FLOORSHOW – toen zag ik haar in gedachten opeens voor me zoals ze toen was. Want ik kon het toen niet laten naar vrouwen te kijken, zelfs als het meisjes waren. Nog steeds niet, trouwens. Ik kijk overigens ook naar paarden en jongens en bomen en insecten en de schorren van de Schelde. De ogen raken niet verzadigd van het kijken, zei de bijbelse Prediker. Maar wie weet, dacht ik, of ik zie Floor nog weer eens terug.
Het viel wel een beetje tegen. Het café heette Floor en de show ging over politiek, kunst en cultuur. Er zaten een man en een vrouw achter een tafel, drie mannen maakten muziek op allerlei instrumenten en zongen luid versterkt en een andere man vertelde iets over de hoge snelheidslijn en het
Rotterdams Dagblad. Als hij geen bekende Nederlander was, dan toch in elk geval wel een bekende Rotterdammer. Op ’t Strodorp lezen we het
Rotterdams Dagblad niet, er wordt alleen de
Provinciale Zeeuwse Courant bezorgd, de
PZC. Het
Reformatorisch Dagblad komt met de post, helemaal uit de Veluwe. Op ’t Strodorp zijn ook een paar mensen die de
NRC lezen, de
Nieuwe Rotterdamse Courant. Eigenlijk heet die tegenwoordig - dat is al een dertig jaar lang zo –
NRC. Het
Algemeen Handelsblad was eerst een krant uit Amsterdam.
In plaats van Floor kwam er wel een bekende Nederlander, al een generatie lang op de televisie, nu zag ik hem echt en met grijze haren: Simon Vinkenoog. Voor hem had er al een andere man, een zware meneer, de burgemeester geloof ik, gesproken over
Rotterdam durft!. Simon durft!, dacht ik, want hij las een gedicht voor dat vooral over Amsterdam ging. Toch had hij er veel succes mee, hij legde veel overtuiging in zijn stem en ze zijn best tolerant in Rotterdam. Stem maar op hem op de Gedichtendag op 27 januari, dan wordt hij misschien wel voorgoed of bijna gekozen tot Dichter des Vaderlands. Dat is een baan die bedacht is door
NRC-Handelsblad. Och, Simon weet wel dat hij sowieso Vader van Dichtersland is.
Er schijnt in Rotterdam iets met kranten aan de hand te zijn, misschien wel in heel Nederland. De Floorshow was eigenlijk een levende reclamespot voor het
Rotterdams Dagblad. Bij de ingang mocht je er gratis een pakken, net als de Metro. Eigenlijk kost hij op zaterdag € 1,85, maar daar krijg je dan ook 56 pagina’s voor. Er was een meneer (ook een zware) naar Floor gekomen die voorzitter van de raad van bestuur was van een uitgeversbedrijf dat
PCM heet. En een mevrouw die schrijft voor het
Rotterdams Dagblad. Al die reclame kwam eigenlijk te laat, want er hebben al te veel lezers afgehaakt.
Nu wil
PCM één superkrant maken voor het hele land met een aparte pagina voor elke provincie die meedoet. De meneer van het bestuur vond dat een heel goed idee. De schrijvende mevrouw helemaal niet en dat mocht ze zomaar zeggen.
’Niet spreken met de bestuurder, staat er bij ons op een bordje in de bussen. Dat spaart wel moeite want rechtsom of linksom, hij wil doorrijden. Die mevrouw die mag trouwens best uitstappen, net als de lezers en net als Floor toen ze uit het dorp gestapt is, maar dat wil een journalist toch ook weer niet want hij of zij verdient goed bij de krant.
Ken je de beginselverklaring van zo’n krant?
‘Het Rotterdams Dagblad vindt zijn basis in een gemeenschap die een langdurige liberale, sociaal-democratische en christen-democratische traditie heeft. Dat verplicht de krant tot handhaving van de beginselen van verdraagzaamheid en sociale gerechtigheid, van vrijheidszin en gelijke kansen voor iedereen.’ Het enige echte beginsel staat er niet bij: het plaatsen van zo veel mogelijk advertenties. Maar doelgroep IEDEREEN is doelgroep NIEMAND, heb ik wel eens bedacht toen ik op het land werkte en nog de tijd had om te denken.
Er kwamen nog meer mensen praten daar in de Floor en iedereen probeerde aardig te zijn voor iedereen. Toen ik kramp in mijn wangen kreeg van het vriendelijk-kijken ben ik vertrokken.
Voor in de trein terug naar Goes heb ik op het station maar het
NRC-Handelsblad gekocht.
€ 2,35 voor 64 pagina’s. Ook al niks waard. Ik dacht weer aan Floor. Ik ben gewoon een oude boze man. Ik heb een goede raad voor je als je nog steeds achter je computer zit te lezen:
doorklikken en wegwezen.
