5 jaar geleden schreef ik dit gedicht. Ik had het na 2 jaar en een beetje (eerst aan-uit-aan-uit, later serieus, heel serieus) uitgemaakt met Mitchell. Niet omdat het over was, maar omdat ik niet and
Het begon allemaal zo mooi, we waren verliefd en naief en samen konden we de wereld aan. Liefde voor altijd. Maar al gauw veranderde dat in ruzies, jaloezie en zelfs in agressie. Ik moest wel, maar weinig heeft me zoveel moeite gekost dan het loslaten van mijn eerste grote liefde...
Verdwaald op de weg van de liefde
het weggegooide spoor
Van het zoveelste meisje met wie je een spelletje wilde spelen
maar dat je hart raakte
als een pijl van Cupido
Zo onzeker, onervaren
maar in jouw ogen o zo mooi
Het meisje wiens lippen je kuste
maar wiens hart je raakte
omdat zij jou nodig had
Als een boek zonder einde
met oneindig veel hoofdstukken
Het meisje dat je achterliet
maar dat je niet kon vergeten
Het meisje wiens hart je brak
en weer lijmde
die je zo hard natrapte
door te houden waar zij van hield op een andere manier
Afgeslagen waar je rechtdoor moest gaan
je daarom op het verkeerde gestoord
om haar kwijt te raken
niet als persoon, maar uit je hart
terwijl je dat eigenlijk niet wilt
Verdwaald op de weg van de liefde
maar er is nu geen weg meer terug
Onderschat wat op het spel stond
Onderschat wat je nodig hebt
Als een boek zonder einde
maar is dit dan toch het laatste blad?
Is het over?
Voorgoed?