Zo daar is ze weer, terug van de beurs en het beursleven.
Terug in mijn eigen huisje na een dag tussen hapjes, drank en koffiemachines, in een rommelig en luidruchtig geroezemoes. De hele dag zat ik in mijn kleine standje met schilderijtjes en schilderingen. Mannen in een net niet zwart pak met stropdas en een ingehouden buik, lopen langs. Ze hebben een batch met grote letters. Op die batch staat geschreven dat ze bezoeker zijn. Bezoekers van de horecava, of zoekers op de Horecava. De grootste horeca beurs van Nederland. Ik zit braaf achter mijn tafeltje tekeningetjes te maken.
Ik knik af en toe, en lach vriendelijk, sta op als het nodig is en heb ook mijzelf in een schaapachtig mantelpakje verpakt.
Nu zit ik thuis en overdenk de hachelijke situatie onder het genot van een nieuw soort kruidenthee die ik bij één van de stands heb weggegrist. Braziliaanse muziek vult mijn huis, ik mijmer over een geweldig feest waar iedereen danst, geniet en flirt.
Ik zie de zaken op de beurs ineens in een heel ander daglicht, hmmm wat als al die pakken op de beurs nu eens gingen dansen? Het is ineens grappig, ik zie ze voor me al die opgefokte types opzoek naar nieuwe bitterballen en inrichting voor café of hotel.
Op de Horecava komen grote groepen mensen ook alleen voor de hapjes en de drank. Tassen gevuld met flyers en een nieuw soort frikandel, lopen ze weer schommelend naar de uitgang van de Rai. Ik kijk ze na en verdiep me maar weer in een boekje, ik hou me klein en hoop dat er toch nog een grote opdracht binnenkomt die mij weer wat financiele zekerheid voor de komende maanden kan geven. Wie weet, nog twee dagen te gaan!
Ik denk dat ik morgen maar wat ga schilderen aan mijn Etruskische dansende man met fluit, in mijn standje in Amsterdam.