Gisteren was ik voor het eerst in mijn leven zelf te zien op het grote doek.
Zondag 19 december was de premiere van een 10-tal films gemaakt door amateurclubs uit Zuid Holland, in het Isala theater in Capelle aan den IJssel.
De dag zat vol glamour en allure. De acteurs, onder andere Mirjam Bloem en ik, werden in enorme limousines opgehaald en voor de ingang van het theater afgezet. Het was een ware Batmobiel: zo’n prachtige 12 cilinder auto met verchroomde vleugeltjes. Voor het theater, rondom de uitgerolde rode loper, stonden veel mensen die uitbundig applaudisseerden toen we uitstapten. Er was enorm veel media bij, en daarmee leek het een ware filmster entree: inclusief handtekening zetten en al.
Nu ben ik de camera’s aardig gewend door mijn werk bij Video 2000, maar zoveel aandacht wist ik nauwelijks te behappen: “Waar moet ik naar kijken? Wie zijn die mensen? Kennen ze mij?” Wonderlijk hoe de zenuwen je verstand uitschakelen. Ik herinner me nauwelijks meer hoe ik liep, waar ik naar keek en pas naderhand bedacht ik leuke poses, zoals zwaaien naar het publiek, handen schudden enzovoorts.
Mirjam en ik hebben ergens in mei dit jaar geacteerd in de amateurfilm Carmen, als zijnde flamencodanseressen. Mirjam Bloem is flamencolerares. De filmmakers zijn ooit in haar les komen kijken en kozen mij uit de groep leerlingen om mee te doen aan de film. De opnames duurden een dag en naast het dansen moesten we enige tekst improviseren. We moesten de hoofdrolspeelster Beppie in de maling nemen en afkraken, tijdens haar auditiescène: “Je kunt er niets van!”. En dat kwam over op het doek, zeg! De gemene harde tante spelen gaat me kennelijk goed af. Mirjam en ik hebben er enorm om gelachen terwijl het een erg zielige scène moest zijn. Maar ja, de zenuwen gieren door je keel als je jezelf terugziet in de gemene heks rol.
Na afloop van de film werden de twee regisseurs op het podium gevraagd en vervolgens wij, de danseressen. Of we even een dansje konden doen? Ja, natuurlijk. Uhum…maar wel voor zo’n 500 man publiek, onvoorbereid en zonder muziek. “Nou…dat geeft niet hoor, geen muziek…” zegt Mirjam “gewoon allemaal op de maat klappen!” En voordat ik het wist stond Mirjam al te dansen. Het kwam zo onverwachts dat ik haar niet meer heb kunnen bijhouden en volledig voor schut stond met mijn gestuntel op het podium. Ik geloof dat dát een black out door plankenkoorts wordt genoemd. En het allerergste is dat RNN 7 alles heeft opgenomen. Zo zijn straks de rollen omgedraaid: word ik door 500 man publiek en zoveel kijkers van RNN 7 afgekraakt op mijn danskunsten: “Je kunt er niets van!!” galmde vannacht nog door mijn hoofd. En dit is geen film.
