De mimiek, de uitstraling, de schoonheid van binnen uit zich in het vriendelijke gedrag van de mensen, naar buiten toe. Ik kan haast voelen wat zij voelen, want of ze het nou in het Turks of in het Nederlands of Marokkaans proberen over te brengen, vaak zegt een gelaatsuitdrukking meer dan 1000 woorden. De ups en downs van het leven worden tot uiting gebracht in de gezichten van de mensen. Terwijl ik leer om zaken en privé te scheiden, vraag ik me hier af of dat geen onmogelijke opgave is. Ik word ontmaskerd door de omgeving en ik laat het toe. Het is moeilijk uit te leggen, maar het is de passie, de passie van de mensen die zij overdragen naar buitenstaanders. Sommige mensen ervaren het misschien anders, waardoor zij het ook niet kunnen plaatsen en daardoor verkeerd opvatten. Die vinden deze mensen misschien wel vreemd of juist het tegenovergestelde van echt, maar ik ben bevangen door het heerlijke gevoel. Mijn eerste bezoekje was aan Nutopia. De mensen waren er zo toegankelijk. Er is totaal geen drempel om het atelier binnen te stappen. Ik maakte kennis met een kunstenaar, wiens werk ik op tv al had gezien. Hij had een Postermagazine/-krant gemaakt. Handig zo’n medium. Het schilt enorm in tijd als ik zeg dat ik het van tv ken en toch vraag wat de bedoeling is van zo’n ding. Leuk, erg leuk, maar zijn er niet al honderd van? Nee, zo klink ik vandaag, maar eerlijk waar, gisteren vond ik het een briljant concept. Ishaq en Jaco waren er, en ook Suzanne was er. Dat kwam mooi uit, wanr haar wilde ik toch nog even mijn excuses aanbieden. Zij had tenslotte haar deur voor mij opengesteld en ik had een indruk achtergelaten, die ik niet vond passen bij mijn persoon. Wie weet, ben ik wel zo, maar bevalt het me niet. Mijn gevoel was juist geweest, want zij vond het contrast tussen mijn vriendelijkheid naar de Turkse ondernemers en mijn harde kant - als Nederlandse zijnde - naar haar toe opmerkelijk. Ik wist ook niet wat er die ene dag met mij aan de hand was, maar u heeft toen kennis gemaakt met een nieuwe kant van mij. Ik was er van geschrokken toen ik de beelden terugzag. Objectief naar mezelf kijkend, vond ik G.D. een B., om maar even netjes te blijven. Na de lucht hopelijk geklaard te hebben, gingen Rini en ik naar Ata (Turkse buurtsuper) voor een Ramadan maaltijd. Het was tegen vijven en het openen van de maaltijd was om 17.07 uur. We troffen een vaste klant, die nog wel wat nieuws te melden had over het gebeuren rondom de dood van Theo van Gogh. Ze vertelde dat ze niet van plan was deze winkel te boycotten uit enig angst voor aanslagen en dat ze niet bang was voor escalaties. Daar had ik zelf niet aan gedacht hoor, moet ik eerlijk zeggen. Ook heb ik kennis gemaakt met een oppasoma, die bij Ata ook geen onbekende was. Rini kon het niet laten haar te vertellen dat ATA niet in het bestemmingsplan was opgenomen. Weer werd ik verrast. Ditmaal door een verontwaardigd gezicht. Ik vond het zo aandoenlijk, die mevrouw leek er echt van ondersteboven. Ik wilde zo graag meer van haar horen, maar helaas, ik hoorde dat de maaltijd gereed stond en opeens werd het een groot soepzooitje. Iedereen praatte door elkaar, de een was bezig met afrekenen, ik was met oma aan het praten en Rini bleef maar roepen dat het eten klaarstond. De kantine was helaas te klein om een statief te plaatsen, ‘nou dan film ik wel.' Zei ik tegen Rini, zodat hij van de taranasoep (is Turks) kon genieten. Ondanks de maaltijd er goed uitzag en ik ervan overtuigd was dat velen er vast van zouden smullen heb ik het bij het toetje gelaten, want bij mij gaat de liefde niet door de maag.

Array
(
)