Als je iemand bent die behoefte heeft aan ruimte dan kun je goed terecht in Rotterdam. In Rotterdam kun je duizenden mensen kennen en toch over straat zonder ook maar een bekende tegen het lijf te lo
Behalve dan het personeel van bepaalde cafés en restaurants. De vraag is altijd maar weer of zij je uit beleefdheid groeten of omdat ze je herkennen van de vorige 50 keren dat je een kopje thee dronk of lekker een hapje ging eten op één van die plekken. Ik gok op beleefdheid, dat geeft me dan weer zo'n gevoel dat ik lekker anoniem kan zijn in deze grote stad. Toch is deze stad niet zo groot, want als je verdwaalt op de ring dan ben je binnen 10 minuten alweer op de goede weg, terwijl je er in Amsterdam toch wel 25 minuten, over doet om van West weer richting West te rijden. Loop je of fiets je op straat en doe je heel erg je best om op te vallen, zelfs dan is het moeilijk om jezelf te laten zien, want de Rotterdammers zijn niet snel onder de indruk van een dansende gek op straat of iemand die zijn extravagante uitstraling probeert ten toon te stellen. Daar gaat vaak jaren overheen. Er zijn een paar mensen die me bij blijven, maar na de tweede bekende onbekende Rotterdammer, moet ik alweer nadenken. Ja, de echte B.R’-ers zijn dan toch wel de zwervers en zelfs van hen blijf je maar een paar gezichten herkennen, want er komen steeds nieuwe bij, maar de echte die hards zijn ook weer op een hand te tellen. Want er vallen er ook genoeg weg, door verhuizingen of overlijden, of zelfs doordat sommige zwervers hun eervolle bestaan opgeven voor het huisje, boompje, beestje. Mocht je dus denken: ‘vandaag ga ik incognito’, dan is dat heel goed mogelijk. De Rotterdammers kijken niet om naar de televisiehoofden die in de stad een kopje koffie drinken of een biertje bestellen aan de bar. Het zijn juist de mensen buiten Rotterdam die alles en iedereen observeren en zich steeds weer verbazen over de meest vreemde en bijzondere vertoningen. Ik kijk bijvoorbeeld allang niet meer om naar een potloodventer, die denkt mij de schrik aan te kunnen jagen. Dit neemt niet weg dat ik het behoorlijk storend vind dat zo’n geval mijn aandacht probeert te trekken. Soms vind ik het zo storend dat ik de politie bel en zelfs de politie lijkt vaker geshockeerd dan ik. Laatst zat ik in mijn huiskamer en zag ik er weer één, was echt niet de eerste of de tweede keer, maar ik dacht toch even bellen. Vroeg de politie tijdens het huisbezoek of ik niet geschrokken was. Wel nee, waarom? We hebben toch allemaal wel eens een geslachtsdeel gezien. Niet dat ik er op zit te wachten. Soms heb je niet eens zin in een aangifte, want de rompslomp eromheen kost meer tijd dan die paar minuten dat iemand daar zijn ding staat te doen. Ook lag er vorige week een vrouwtje op een bankje te slapen, midden in de stad. Het was dat ze er volgens de normen fatsoenlijk uitzag, maar toch waren er genoeg passanten die haar zomaar voorbij liepen. Voor hetzelfde geld was ze een beroerte aan het krijgen, maar geen haan die er naar kraait. Als je ongezien wil worden moet je absoluut in Rotterdam komen wonen. Wat heeft Rotterdam te bieden? Behalve anonimiteit, heel veel prachtige architectuur, mooie sculpturen door de hele stad, Manhattan aan de Maas en de pluraliteit aan inwoners. Ik woon hier nu al 9 jaar, ik weet echter niet of ik nog 9 negen jaar anoniem wil blijven, maar voorlopig biedt het me genoeg ruimte om het te zijn zolang ik wil.
