Ergens in Zuid, vlakbij het Feijenoord stadion, meldde ik me aan om mee te doen aan een wandeling door de wijk. Op vier locaties, maar ook een beetje onderweg, zouden we 'community art' te zien krijgen. Het woord 'art' maakte bij mij de verwachtingen onnodig hoog.

Om acht uur stipt werd ik voor Speelboerderij Odilia verwelkomd door medewerkers van Kosmopolis Rotterdam en De Theaterstraat. In drie groepjes van zo'n twintig man gingen we in de wijk vier locaties af.

De eerste locatie was in een huis waar we op mysterieuze wijze werden ontvangen. De groep werd over vier kamers verdeeld, en daar viel wat te beleven, waarover we elkaar, toen we meteen daarna (Nouja, eerst nog koffie met een koekje.) weer naar buiten gingen, elkaar vertelden. Dat was dus goed voor de gezelligheid binnen de groep.

De tweede locatie was voor een aantal garageboxen. Een aantal turkse vrouwen deden er de was, terwijl er in het Turks een gedicht werd verteld. Kinderen speelden door het tafereel heen. Het ging vast over het volwassen worden en de verplichtingen die daaruit voortkomen.

Locatie drie dan. Een loods. Er zal vroeger een autoreparatiebedrijf in hebben gezeten. Nu kregen we wat exotische voorstellingen te zien. Er hing ook wat beklad schilderwerk. Bijvoorbeeld een portret van Geert Wilders wat midden in een straat is opgehangen met stiften erbij om er vrijelijk op los te gaan.

Een kerk was de vierde locatie. Hier kregen we van een koortje en een zangeres wat gezang te horen. Voorts tolden een vrouw en een kind enige minuten in het rond. Soefi dansen heet dat dan. Een islamitische dans in een christelijke kerk. Voor de danser heeft het een hypnotiserend effect. De kijker heeft het echter al snel gezien. Of je moet als een ramptoerist hopen, dat de dansers hun evenwicht verliezen, maar zo ben ik niet.

Weer terug in de Speelboerderij kom ik tot de conclusie, dat ik voor vijf euro veel leuks heb gezien en weer wat interessante mensen heb ontmoet.