De vraag was of de ‘o-zo-trots-op-Rotterdam-reflex’ van horden lokale bestuurders in de tweede stad van Nederland geen valse trots is. Al was het maar omdat de eerste Sociale Index die de gemeente donderdag publiceerde nog eens haarfijn blootlegt dat de helft van de 64 wijken in Rotterdam sociaal kwetsbaar is, of erger.

‘Je mag nooit in blindheid trots zijn op Rotterdam’, vindt Kriens. ‘Zo van: wat hebben we toch prachtige bruggen en mooie hoge gebouwen in deze stad. Want aan de voet van die gebouwen wonen mensen en daar ligt voor ons een hardnekkige sociale opgave.’

Die opgave begint met het onder ogen zien van de werkelijkheid. En daarbij kan de kersverse Sociale Index behulpzaam zijn. De eerste editie van deze kleurenkaart die iets vertelt over de algehele conditie van wijken is tevens de nulmeting. Vanaf hier moet het elk jaar omhoog.

Omringd door allochtone vrouwen op taalcursus overhandigde Kriens gisteren in wooncomplex De Peperklip een exemplaar van de Sociale Index aan haar partijgenoot Robbert Baruch, dagelijks bestuurder in deelgemeente Feijenoord.

Met drie noteringen (Bloemhof, Afrikaanderwijk en Hillesluis) in de top-5 van slecht scorende wijken, drukt die deelgemeente een stevig stempel op de index. Dat verwondert niet, gezien de problematiek in dit deel van Rotterdam-Zuid.

Baruch greep de gelegenheid aan om nog eens zijn gal te spuwen over de aanhoudend kapotte straatverlichting in zijn wijken, een probleem voor de leefbaarheid dat al driekwart jaar om een oplossing schreeuwt. Het energiebedrijf werkt niet mee, bromde Baruch: ‘Eneco. Dat zijn klootzakken.’

Die uithaal kwam hem op een reprimande te staan van de cursusmanager, die de aanwezige allochtone vrouwen met veel geduld en compassie wegwijs tracht te maken in de Nederlandse taal en cultuur: ‘Wij helpen deze vrouwen om hun kinderen te leren dat zij niet mogen schelden. U geeft een heel slecht voorbeeld, meneer.’