Het was weer het einde van het schooljaar, dus tijd voor de eindpresentaties van Artez en Codarts in Lantaren/Venster. We verwachtten, zoals gewend uit voorgaande jaren, weer een mooie diverse mix van niet te lang durende danswerkjes.

We zagen een solo, die technisch zo goed was uitgevoerd, dat het mooi werd. Voorts werd er een meisje door vier heren begeleid met een enorme souplesse en vloeiendheid. Alles liep in elkaar over. We zagen twee meiden met elkaar in de weer met vreemde nieuwe bewegingen. En ik zag een duet tussen man en vrouw, die me deed verlangen naar de warmte van mijn onlangs ter ziele gegane relatie.

Na de pauze kwam nog een opvoering. Toen kwam er niks meer. Het publiek verwachtte duidelijk meer, anders hadden ze de dansers nog wel twee keer op laten komen voor het applaus. Bovendien was het gedeelte voor de pauze veel langer. Verdwaasd vanwege dit plotselinge einde verlieten we de zaal. Dit was een goede manier om als kunstenaar je publiek in verwarring te brengen: een voortijdig einde.