De in de vorige aflevering opgevoerde Almanij dateert al van ver voor de Tweede Wereldoorlog. Zowel het aandelenpakket als de leiding van Almanij berustte vanaf het begin tot aan de dag van vandaag bij een kleine groep stijfkatholieke Vlaamse grootondernemers, die begin jaren dertig de Brusselse Kredietbank opslokte. Dankzij de warme relaties met de Katholieke Kerk en lieden uit de financiële top van Nazi-Duitsland ging het na een moeizaam begin crescendo met de groep, die vooral tijdens de oorlog zijn kapitaal formidabel zag groeien. Die groei zette zich daarna onverdroten door. Grotendeels ten faveure van dezelfde kleine groep Vlaamse ondernemers die unverfrohren rond hun aandelen een beschermingsconstructie hadden aangebracht cq. een syndikaat hadden gevormd.

Endstra senior was een man van de wereld. Zo kwam hij in de eerste helft van de jaren zeventig regelmatig in Beiroet, waar hij veel aanzien genoot. Hij logeerde bij die gelegenheid in het chique St. George Hotel, frequenteerde in gezelschap van chique Libanese relaties het chique restaurant Cave du Roi en zocht vertier in het chique Casino de Liban. Nu was Beiroet in die tijd een internationaal handelscentrum, waar alles werd verhandeld wat los en vast zat. Van dadels tot dames, van wapens tot juchtleer, van drugs tot olie. Het kan zijn dat vader Endstra’s grootste interesse uitging naar dat laatste product. Dat moge blijken uit de oprichting van Kroongas BV. Een onderneming die eind jaren zeventig het licht zag en zich richtte op de handel in en de import, opslag en export van petro-chemische produkten. Kortom, in veler ogen een eerzame handel die Endstra senior in de wereld van geldzakken een goede naam bezorgde. Dus hees het ABN/AMRO-conglomeraat in 1992 zich met enige graagte in het rollend materieel van KVG. In diezelfde periode was Endstra senior adviseur van een vastgoed-project aan de IJmuidense kust geworden, waar de wat minder eerzame Newtron-schuifelaar Willem Smit en de lachende Berlusconi-fan René Coltof met vereende krachten een complex met luxe appartementen lieten verrijzen. Het aandeel van Smit verhuisde enige tijd later naar de zoon van de adviseur, Willem. Net als Smit niet al te eerzaam bezig. Ook al in 1992 kwam namelijk aan het licht dat hij xtc-opbrengsten van Ton van Dalen, Ronald van Essen en de in 1995 vermoorde Belgische dokter Danny Leclère beheerde, wisselde of belegde. De vraag hoe deze geklofte lieden aan het adres van Willem Endstra zijn gekomen is onbeantwoord gebleven. Maar laat zich met een beetje fantasie wel raden.
Stay tuned

Bron: www.stelling.nl