Die tijden zijn voorbij. Waar je vandaag de dag ook frieten koopt, de kans is groot dat je een tweederangsversie op je bord of in je plastic bakje krijgt. Het gemak dient immers de mens, en wel in de vorm van diepvriespatat. Steeds vaker moet je het doen met deze bleke snelklaarvariant, qua smaak en structuur slechts een schaduw van het echte spul.

In de stad resten enkele plaatsen waar de frieten nog ouderwets zijn. De bekendste daarvan is wel Bram Ladage, maar ook de Bijenkorf serveert uitstekende verse frieten in een chic geserveerde puntzak. Jammer zijn dan weer die zuinige zakjes frietsaus die je er zelf bij kunt pakken en waar je met moeite een miezerig straaltje uit knijpt. Pak bij voorbaat voldoende zakjes, wil je je laatste frietje niet droog moeten wegkauwen.

Frieten smaken het lekkerst als je ze verdiend hebt, na een duinwandeling bijvoorbeeld. Als ze dan ook nog eens van ouderwetse kwaliteit zijn, is het plaatje helemaal af. In Hoek van Holland, op het parkeerterrein aan de Strandweg, kun je je hart helemaal ophalen bij Ina’s Snackbar. Goudgeel gefrituurde verse frieten met een flink aantal pompjes mayonaise uit de grote emmer, naar wens in een puntzak. Zó horen frieten te smaken. Opeten doe je ze buiten op een van de houten bankjes, onder de keurende blikken van een stel kraaien en een enkele kauw.

En als u dan toch op het strand aan het wandelen bent: hoed u voor Raspatat. Raspatat is een mengsel van aardappelpoeder en water waar een machine perfect gelijke staafjes van perst. Hierdoor is deze ondersoort feitelijk nog erger dan de diepvriesvariëteit en de naam ‘frieten’ niet waardig. Raspatat is te herkennen aan het bordje ‘Raspatat’, ‘Wij verkopen alleen Raspatat’, of woorden van die strekking.