je hoeft niet naar de dierentuin
Zittend op de trap van een café-restaurant (pauze van een postbezorger in de stad) klopte ik het laatste restje tabak uit mijn pijp. Smeulend lag het op het trottoir, maar daarnaast bewoog er ineens iets kleins en groens, een rupsje dreigde te verbranden. Ik schoof hem een eindje op. Zo eenvoudig een leven te redden! Hij begon te kruipen richting de boom waar hij waarschijnlijk was uitgevallen. Als je zo klein bent is dat niet erg: je oppervlakte/inhoud verhouding is zó groot dat de lucht je val remt, je bent je eigen parachute.
Wél gevaarlijk was de tocht die hij nu ondernam: af en toe waren er voorbijgangers, zonder aandacht voor waar ze hun enorme, verpletterende voeten neerzetten. Rupsjes snelheid was klein, 1 minuut per stoeptegel. "Slakkegang", dacht ik.
Als hij mijn gedachten had kunnen lezen was zijn boze antwoord misschien geweest: "Rupsen-tempo, ouwe zak!"
(Een boze rups, dat lijkt me nu echt interessant om te zien).
