Het was helemaal uitverkocht. De tribune zat tot bovenaan vol. De achterwand werd gevuld door twee grote vlakken, geworpen door twee beamers. Voor het midden van het linkervlak ging Umeda dansen. Op het rechtervlak zag je hem nog eens. Dit keer een projectie van het links opgenomen beeld. De muziek was minimaal. Hoe op een paar bonken, tikken en zoemen een danswerk tot realiseren is. Laat dat dus maar over aan Umeda. De beloofde sensuele ondertoon is mij geheel ontgaan; wat is er mis met mij?

Niet iedereen bleek er even vol van te zijn ... helaas kwamen ze daar zelf ook pas gedurende de voorstelling achter. En wat doe je dan? De twee dames linksvoor besloten voor de camera en beamers langs te lopen om naar de uitgang te gaan. Je zag dus de schaduw van hun benen over beide schermen. Wat enorm storend was dat! En stel, dat net die beelden waar ze links doorheen liepen, werden gebruikt voor de videoprojectie op het rechter scherm? Dan zou de voorstelling mooi mislukt zijn. Gelukkig was dat niet het geval of wist de videotechnicus het probleem snel op te lossen. Gelukkig waren zij dan verder de enigen die voorlangs voortijdig de zaal verlieten. Wel zag ik in mijn ooghoeken langs de rechterkant nog veel mensen afdalen. Ik begrijp niet waarom ze niet gewoon bleven zitten.

Ik vond zijn dans mooi om te zien. Vooral om de gebruikte technieken, zowel dans- als videotechnieken. Bij het voor de derde keer in ontvangst nemen van applaus bewoog hij nog even heel eng met zijn hoofd. Later heb ik dat thuis geprobeerd, maar dat resulteerde in hoofdpijn. Na afloop was er voor iedereen een sushi en een sake, zodat de beleving compleet was.