Ik liep het binnenplein van Kabouter Buttplug op, maar hij was nergens te bekennen. In plaats daarvan stond er een blinkende voetbalkooi, waarin wat kinderen aan het voetballen waren. Dit was kunst. De roestbruine mensfiguur, die ik al wat langer ken, stond bij de glazen deuren. Er was ook een kleine espresso bar. De receptie was een grote blauwe B. Je jas kon je aan touwtjes in de hoogte ophangen, waarna je met een slot voorkwam, dat iemand zonder sleutel je jas weer naar beneden zou hijsen. De museumwinkel was in een houten en glazen gebouwtje in de ontvangstruimte gevestigd. Tot zover de ontvangst.

Ik nam een gratis Charley Toorop rondleiding. Met mij vooral veel oudere vrouwen, die dan ook veel over Charley konden vertellen. Het museum had veel schilderijen van de eigenwijs genoemde schilderes weten te verzamelen. Nu hangen ze op chronologische volgorde in het museum. Het leverde een mooi verhaal op. Ook wist ik bij een aantal schilderijen mijn eigen verhaal te maken. Maar in de uitleg van de rondleidster bij het kleine portretje met de gordijn kon ik me helemaal vinden. Wat een dramatiek schuilt er in zo'n expositie. Uit Parijs was ook al belangstelling getoond voor deze expositie.

Na de rondleiding begaf ik me naar het auditorium, waar de directeur Charel Ex het nieuwe seizoen en de expositie opende. Daarna vertelde de best verdienende nog in leven zijnde kunstenares Marlene Dumas nog wat over Charley Toorop. De bloemen werden verdeeld en daarna kon iedereen een drankje drinken in het restaurant en de zonovergoten tuin. Wat een goed museum is het Boij van Beu toch. Ik moet er maar eens vaker heen. Woensdags is het gratis toegang.