Voor dit portret werd Neerlands snelste schrijver, bekend van werken als Bruiloft aan Zee en De Langverwachte, onder andere gevolgd tijdens de marathon van Rotterdam. Een gesprek met Benali over zijn liefde voor de duursport. 

Andermaal zette Abdelkader Benali dit jaar in Rotterdam de achtervolging in op de twee jaar jongere Benali uit 2006. En weer wist hij hem niet te achterhalen, zodat zijn persoonlijk record op de marathon blijft steken op 2.52.25. Daar waar het warme weer hem vorig jaar parten speelde bij zijn poging (tientallen mensen moesten met uitdrogingsverschijnselen worden afgevoerd naar het ziekenhuis), zocht Benali dit jaar de oorzaak bij zichzelf. Diverse blessures hadden een optimale voorbereiding voor het evenement in de maasstad immers onmogelijk gemaakt.  Daarnaast kwam Benali tot de conclusie dat de marathonsport niet zoiets kent als een progressieve lijn. “Je loopt een marathon in een bepaalde tijd, soms een goede tijd, en dan moet je maar hopen dat de volgende net zo goed zal gaan. Maar behaalde resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst.”

Het beoefenen van de sport is voor de schrijver nog steeds een leerproces. Niet zo vreemd als je bedenkt dat hij pas drie jaar geleden in Boedapest zijn eerste marathon liep. Hoewel hij deze marathon eigenlijk in een opwelling besloot te lopen, is zijn liefde voor de atletieksport niet uit de lucht komen vallen. De jonge Abdelkader raakte in de jaren tachtig in de ban van een Marokkaanse alleenheerser op de (middel)lange afstanden, meervoudig wereld- en Olympisch kampioen Saïd Aouita. Een lidmaatschap van Rotterdams grootste atletiekvereniging PAC volgde al snel. Jaren later liep Benali ook nog veel wedstrijden in zijn land van herkomst, Marokko. Daar waar bijvoorbeeld een sport als wielrennen vaak een dankbaar onderwerp voor sportliteratuur is geweest komt de loopsport er wat dat betreft bekaaid vanaf. Hier heeft Benali getracht verandering in te brengen door in april van vorig jaar een sportboek te schrijven in de traditie van Tim Krabbés ‘De Renner’. In ‘De Marathonloper’ verhaalt Benali in tweeënveertig hoofdstukken over zijn deelname aan de marathon van Amsterdam in 2006.  

Voor Benali is de sport een vlucht van de uren dat hij met literatuur bezig is. Uren die in het teken staan van stilzitten en het krijgen van stoflongen. Voor Benali is er dan ook niks leuker dan op zondagochtend met de trein de provincie in te gaan en zich daar in een voor hem onbekend gehucht in te schrijven voor de plaatselijke hardloopwedstrijd. “Met allemaal onbekenden een groepje vormen en dan een tactisch gevecht aangaan over tien kilometer. Dankzij deze uitstapjes kan ik de geestelijke boekhouding een beetje op orde brengen. En als zo’n wedstrijd naar mijn mening goed is gegaan is de rest van de week voor mij een makkie.”Voor de schrijver speelt gevoel ook een grote rol bij het beoefenen van zijn sport. Naar eigen zeggen weet hij vaak al op donderdag al hoe hij zaterdag gaat presteren. “Dan sta ik in de keuken bijvoorbeeld pasta te maken en het roert niet lekker, het zit vast. Wat ik bedoel te zeggen is dat het lichaam nooit liegt, op zo’n moment moet ik eigenlijk al besluiten niet meer te gaan lopen.” 

Ondanks dat Benali zo liefdevol kan vertellen over het lopen heeft hij moeite met het idee ooit een rol als uithangbord voor de atletieksport te kunnen vervullen. Niet in de eerste plaats omdat lopen volgens Benali iets is wat je voor jezelf doet. Hij heeft dan ook moeite met een trend die hij de afgelopen jaren steeds meer waarnam tijdens marathons; de sponsorloop. “Ik zie dan mensen met een shirt waarop ze duidelijk maken dat ze lopen voor Tibet of voor het behoud van de oerang oetang in Borneo. Ik heb helemaal geen boodschap aan de oerang oetang in Borneo en ik zou dan ook nooit voor zoiets gaan lopen. Daarvoor is lopen voor mij te persoonlijk.”