Het toneel had weinig meer te bieden dan een stoel en een tafel, die ook nog niet eens fysiek gebruikt werden. Laura is een stand-up-comedian, zonder dat je moet verwachten, dat er veel te lachen valt. Toch vonden veel mensen het nodig te lachen, vaak binnensmonds en pas nadat Laura de grap, die je al lang voelde aankomen, helemaal uitgesproken had. Eerst zat ik me maar af te vragen of het nou zó grappig was, maar al snelde kwam ik tot de conclusie dat deze mensen vooral lachten om bevestiging te geven. Niet, dat Laura dat nodig had; ze liegt dat ze barst op het toneel.

Na mijn dwaling door de belevingswereld van het publiek, begon ik Laura's dwaling weer te volgen. 'Moet je lijden om wat te bereiken?', zou het thema van de voorstelling worden. Nadat ze over de totstandkoming van dit stuk gesproken had, was ik geneigd die vraag bevestigend te beantwoorden. Het slot wees echter radicaal de andere kant op. Een slot, waarnaar ze via interessante wegen gekomen is en je nieuwsgierig maakt naar de de mens Laura.

Laura, eigenlijk zou ik je eens helemaal voor mezelf willen hebben. Recht tegenover je zittend, zou ik stil naar je luisteren. Kan dat? Laura?

Laura?