De ruimte is groot en licht en met oog voor detail ingericht. Kistjes groenten voor de deur, een kleine ‘gelateria’ met zelfgemaakt schepijs bij de ingang, een paar krukken waar de gehaaste klant een espresso kan drinken, ze geven stuk voor stuk de illusie van een Italiaans winkeltje. Een blik op de open keuken, waar een kok behendig bolletjes deeg aan het kneden en ronddraaien is, leert dat Gusto niets te verbergen heeft.

De keuze aan gerechten is stabiel, zodat je weet wat je kunt verwachten: een ruime verscheidenheid aan pizza’s en een originele selectie aan heerlijke pasta’s. Ik kies voor de ravioli van de dag, die Parmezaanse kaas en rucola bevat en wordt geserveerd met een spinazie-tomatensaus. Let wel, de ravioli is handgemaakt! Dat betekent een pasta zonder het typische groothandelssmaakje dat ik inmiddels zo goed ken: sinds ze in de winkel gekoeld voor het grijpen liggen, is ravioli een favoriet menuonderdeel in de horeca. Waaruit overigens blijkt hoe relatief ‘vers’ kan zijn.

Ook de bediening is zoals het hoort, vriendelijk en vlot. Nadat een serveerster het hoofdgerecht heeft gebracht, komt de ‘rucoladame’ langs. Zij voorziet elke klant indien gewenst van een plukje sla uit een grote roestvrijstalen schaal. Het groen van de slablaadjes combineert goed met het tomatenrood van de pasta’s en de pizza’s.

Als het op het nagerecht aankomt, is de keus niet makkelijk. Drie soorten dagverse taarten, panna cotta met rood fruit, pesche all’alchermes, oftewel gepocheerde perzik met crème en bitterkoekjes, de gemiddelde Italiaan kan er een puntje aan zuigen. Uiteindelijk kies ik voor de witte-chocoladetaart met aardbeien en slagroom. Met een cappuccino, die er op het oog prima uitziet maar lauw blijkt te zijn en verhoudingsgewijs te veel schuim bevat. De taart smaakt echter uitstekend en is niet te zoet; de verse, dikke room is in een quenelle naast de taart geschept.

Mijn volmondig oordeel luidt: Gusto, tot de volgende keer.