Mijn hoofd op een scherm van 4 x 5 meter!
In het publiek zit Sefa Akbulut;  vorige week was zij gast aan tafel bij Café Zuidplein. Dit keer is zij te zien op een filmpje dat tussen de onderwerpen door wordt vertoond. Hoe vond zij het om zichzelf te zien op een scherm van 4 x 5 meter - meer dan levensgroot?!
Sefa: ‘Daar was ik niet echt blij mee! Meedoen aan een gesprek zoals vorige week vind ik prima – ik voelde me op m’n gemak, ik kon mijn mening geven, ik had het gevoel: dat ben ik. Maar om mezelf zo groot in beeld te zien, nee! Bovendien had ik op het filmpje net een giechelbui, terwijl dat helemaal niet bij het onderwerp paste. Gelukkig hebben de producers beloofd dat ze het eruit halen.’
Tijdens het tafelgesprek van vanavond wordt Sefa een rolmodel voor buitenlandse vrouwen genoemd. Hoe vindt ze dat?
‘Dat vind ik leuk! Ik hoor het vaker, en ik voel me ook zo. Ik ben pas laat aan een opleiding begonnen en ik heb het helemaal  afgemaakt, tot en met het HBO aan toe. Daarnaast heb ik ook drie kinderen –  het kan dus wel, als je maar doorzet! Ik werk al enige tijd als opbouwwerker voor Stichting Bewonersondersteuning deelgemeente Feijenoord. Ik merk dat ik daardoor ook aanzien bij mannen heb. Ik word gewaardeerd om wat ik doe en daar ben ik trots op.’

Zenuwachtig
Joke van der Zwaard was gast aan tafel in de eerste gespreksronde. Zij doet onderzoek naar de positie van vrouwen in Rotterdam. Tijdens de talkshow kwam ze ontspannen over. Of leek het maar zo?
Joke: ´Ik was zenuwachtig! Spreken voor een camera is niet mijn dagelijks werk; ik voelde me niet echt op m´n gemak. Ik realiseerde me ook dat zo’n talkshow geen geschikte plek is om een heel uitgebreid en genuanceerd verhaal op te hangen. Ik denk dat het beter is als je een paar pakkende zinnen hebt, die goed overkomen. Dat heb ik dus geprobeerd!’

Ik ben wel wat gewend, maar toch...!
Zeynep Kahveci, gast in de tweede gespreksronde, was ook niet echt ontspannen voor de camera.
‘Ik ben wel wat gewend, maar toch! De insteek van dit gesprek was niet van tevoren besproken. Ik moest improviseren en daar ben ik niet zo dol op. Ik houd ervan me goed voor te bereiden. Af en toe had ik echt het gevoel dat ik met mijn mond vol tanden stond, ja, ik was heel nerveus! Het was verder wel een gezellige sfeer, maar dit ga ik niet niet nog een keer doen!
Ik vond trouwens de mannen in het filmpje tussendoor, die zeiden ’De kracht van de vrouw? Boodschappen doen!’ echt heel erg dom. Hoe komen ze erbij! Mijn vriendinnen werken allemaal, ik heb zelf ook jaren gewerkt. Die mannen van de eerste generatie waren het ergst. Ik ontmoet zelf ook wel dat soort mannen, bijvoorbeeld als ik mijn auto aan ’t parkeren ben. Dan staan ze met hun armen te zwaaien alsof het mijn eerste rijles is! Tja, die mannen zullen niet meer veranderen. Maar mijn hoop is gevestigd op de toekomst.’

Een echte Rotterdamse
Vaste gast in het publiek bij Café Zuidplein is mevrouw Minderman: rose truitje, rose bril, blonde paardenstaart met rose strik. Ze is een echte Rotterdamse, geboren en getogen in Oud Charlois. Bijna iedere week zit zij op haar vaste stekkie achter in de zaal.

Mevrouw Minderman: ‘Ik vind deze talkshows erg informatief. Het gaat allemaal over dingen die met Rotterdam Zuid te maken hebben: plannen voor de wijken, cultuur, ondernemers, kunstenaars en noem maar op. De gasten worden goed neergezet, je krijgt de ruimte om te vertellen wat je wilt. Ik ben zelf ook een keer te gast geweest, en dat vond ik hartstikke leuk. Sindsdien kom ik geregeld. Ik leef mee met mijn wijk, dus ik wil er alles over weten. Bij Café Zuidplein hoor je eens wat een ander ergens van vindt, en daar ben ik in geïnteresseerd.
Ik zie de stad als m´n eigen kind, waar ik veel van houd. En niemand mag er wat van zeggen! Rotterdam is mijn terrein. Op vakantie ga ik nooit, ik ben al 22 jaar niet weggeweest en dat bevalt mij steeds beter. Als die Chinezen helemaal uit China komen om de Euromast te fotograferen, dan moet het toch wel wat zijn, niet dan?    
Ik houd van mijn wijk. Een wijk moet je proeven, beleven. Je kent een wijk pas als je er alle seizoenen hebt meegemaakt. Ik zelf ben geboren in 1944 en ik heb al heel wat dingen voorbij zien komen – en ik zie ook dat veel dingen weer terugkomen. 

Vroeger was het gezin heel belangrijk, dat gevoel proberen ze nu weer terug te brengen. De onderlinge samenhang van een wijk, die vroeger zo vanzelfsprekend was, staat ook weer hoog op de agenda. Natuurlijk gaat het moeizaam, met al die 174 nationaliteiten,maar je  moet de moed erin houden, anders ben je al dood voor je begraven bent! Dus probeer in ieder geval iets. Bij mij moet alles goed aflopen: ik houd van een happy end!

Ik vond het onderwerp van vanavond, de kracht van vrouwen, interessant, maar zelf heb ik er eerlijk gezegd niet zoveel mee. Ik ben nooit iemand geweest die graag carrière wilde maken en behangen en boren hoeft voor mij ook niet! Ik vind het gewone leven al een carrière. Vroeger wou ik niks en dat is goed gelukt! Ik kan alles een beetje en dat heeft zo z´n voordelen. Ik speel piano (een beetje), ik schrijf gedichten (een beetje), ik heb een autoped, ik ga overal naar toe; iedere dag maak ik ‘t mezelf naar de zin. Ik ben een levenskunstenaar, kun je zeggen. Ik ben moeder en oma, en ik heb een moeder van negentig. Vroeger was ik het kind, nu is zij het. Ik moet beslissingen voor haar nemen, dat vind ik erg wennen. Ik vind het veel leuker om zelf kind te zijn!

Nodig plassen
En hoe is het ´achter de schermen’ bij Rini Biemans, hoofdredacteur van Antenne Rotterdam en regisseur van Café Zuidplein? Tijdens de opnames zit hij op het puntje van zijn stoel. Dan springt hij op, wappert nerveus met zijn handen, wiebelt heen en weer en trekt een gezicht alsof hij heel nodig moet plassen. Dan rent hij naar voren en roept: ‘Ja, nee, wacht even… kunnen we heel even terug? Ja, verder is alles goed hoor, maar eh….!’
Biemans: 'Ja, soms moet ik even wat zeggen, dat we een mooie overgang krijgen naar het volgende shot, of onderwerp. Ik houd de grote lijn in de gaten. Natasja en Elvin doen het prima, hoor! Maar soms… dan moet ik gewoon even!’

Oscar Langerak, eindredacteur Antenne TV zegt: 'Achter de schermen filmen we ook; tijdens de pauze filmen we in het café. Dan komen mensen pas echt tot leven. Daar aan die tafel zie je de zenuwen, wat houterigheid. Maar dat snap ik ook: er staat tenslotte een camera op je gericht. Probeer dan maar eens cool te blijven! Maar juist  het contrast tussen de tafelgesprekken en wat er backstage gebeurt, maakt het een leuk geheel.’