Mijn aantreden als Dagelijks Bestuurder van de Deelgemeente Feijenoord verdiende al geen schoonheidsprijs. Een gedeelte van de fractie stemde toen al tegen mijn aantreden, waarmee de toon gezet was. Vanavond kreeg ik dan een motie van wantrouwen van mijn eigen PvdA.

Het was een bizarre avond, die ik nog op me moet laten inwerken. Het onderwerp: de Europese Aanbesteding van het Feijenoordse opbouwwerk. Enige weken geleden staken juridische complicaties de kop op. Ik heb één en ander uitgezocht, en door flink onderhandelen tóch een overeenkomst gebrouwen die getekend kan worden. De raad heeft zich hier dan vanavond ook voor uitgesproken. Dat was een verstandige beslissing. Hierdoor is de werkgelegenheid van de opbouwwerkers gegarandeerd, en is het opbouwwerk zélf gegarandeerd.

Tegelijkerijd heeft de raad uitgesproken dat ze niet het vertrouwen heeft dat ik de zaak tot een goed einde kan brengen. Volgens een verklaring "omdat de voorbereiding rommelig ging". Vanavond heb ik zelf verklaard dat zo'n Europese Aanbesteding inderdaad een complexe zaak is, en het is toch ook bij de raad bekend dat de partij die tot 1 januari 2009 het opbouwwerk verzorgt het niet bepaald eenvoudig maakte om snel tot zaken te komen.

Maar helemaal uit de lucht komt het niet vallen. Ik ben in 2006 als buitenstaander naar Feijenoord gehaald om een aantal verzakelijkingen tot stand te brengen. De verwevenheid tussen de PvdA, een aantal bewoners- en andere organisaties was zó groot, dat het moeilijk was om uit te leggen wie nou waarvoor en waarom subsidie kreeg. Eén van mijn belangrijkste opdrachten was dan ook: verzakelijking van de subsidierelaties. Met name met de bewonersorganisaties, waarover de deelgemeente al menigmaal door de accountantsdienst op zijn vingers getikt was: wat doen die organisaties nou voor het overheidsgeld dat ze krijgen? Tot slot de oneindige stroom subsidievragers, die, juist in deze wijken, prachtige projectplannen schrijven, maar als er geleverd moet worden, dikke tranen over hun wangen laten biggelen. Tot aan de pinautomaat. Van het opbouwwerk, met hun grote verwevenheid met de bewonersorganisaties, was al helemaal onbekend wat ze deden. Vandaar dat we besloten hebben de subsidierelatie met de oude opbouwwerkorganisatie te beëindigen.

Dat ik daar niet alleen maar vrienden mee gemaakt heb, moge duidelijk zijn. Met vanavond deze tussenstand.

Helemaal bizar, en ronduit onfatsoenlijk, was dat na twaalven een nieuw punt op de agenda gezet werd, waarbij mijn collega Gülami Yesildal ook - na een verklaring van een seconde of dertig -  een motie van wantrouwen aan z'n broek kreeg. Hij was niet eens aanwezig.

Overigens werd "mijn" motie van wantrouwen door twee mensen niet gesteund. Celina do Patrocinio en Arie van der Ent. Dank jullie wel; met mensen als jullie is er nog hoop voor de PvdA.

Natuurlijk, het is half vier ´s ochtends, en ik ben afgemat "als een ééndagsvlieg bij avond". En waarschijnlijk is het beter om zo min mogelijk te schrijven. Maar tegelijkerijd voel ik een opkomende woede. Want in Feijenoord ben ik dingen tegengekomen waarvoor ik m'n ogen uit m'n kop schaam dat ze op déze schaal in dít land voorkomen. En dan heb ik het over de échte problemen. Ik zie al die mensen die iedere dag weer bezig zijn met die problemen aanpakken. In plaats van dat te steunen, houden we ons veel te vaak bezig met geneuzel, gekissebis en gejammer. We moeten ons daarvoor diep schamen