Naar de vier afleveringen van de ’show’ keken relatief weinig mensen, want alleen Antenne-TV en TV-Rijnmond zonden ze uit. Maar van andere media – waaronder ons blad - was er heel veel aandacht voor de controversiële show. Op 13 november - tijdens een discussieavond rond het programma – maakte Anuska Oosterhuis bekend dat het programma was geënsceneerd.  

Vertel eens over die bijeenkomst.

“We hadden vertegenwoordigers uitgenodigd van alle media die aandacht hadden besteed aan ons programma. Onder meer NOS-Headlines, radioprogramma’s, het Algemeen Dagblad en Metro. Maar ook een aantal uitvaartmaatschappijen en mensen die gereageerd hebben op de website. Op die bijeenkomst hebben we bekend gemaakt dat het ging om een kunstproject waarmee ik wilde onderzoeken hoe de media invloed hebben op wat mensen denken en doen.” 

Dus tevoren was bij niemand bekend dat het allemaal niet echt was? 

“Alleen bij de medewerkers aan de show. Bij Antenne-TV die het programma heeft uitgezonden en bij Leeman & Strandhagen, een kunstenaarsinitiatief dat de website heeft gemaakt.” 

Hoe reageerden de aanwezigen?

De reacties vielen mij ontzettend mee. Ik kan me voorstellen dat mensen het niet zo op prijs stellen, maar dat is tijdens die bijeenkomst niet geuit. Eén uitvaartmaatschappij was niet zo blij, maar het debat, met een medisch-ethicus, een mediawetenschapper en nog een andere kunstenaar, ging toch vooral over het televisieprogramma zelf en over de onderwerpen die daar aan bod kwamen.” 

Je noemt het een kunstproject, maar heb je niet voortdurend het gevoel gehad dat je mensen aan het bedonderen was?

“Jazeker heb ik dat gevoel gehad. En het werd ook veel groter dan ik zelf gedacht had. Als kunstenaar wilde ik reflecteren op wat er binnen de media gebeurt. Ik doe dat vaker en dit keer wilde ik dat doen aan de hand van een televisieprogramma. Maar ik had verwacht dat mensen snel door zouden hebben dat het allemaal geënsceneerd was. Dat is helemaal niet gebeurd.”

Je hebt via reclame en via de website mensen opgeroepen hun begrafeniswensen kenbaar te maken. Waarom ben je niet gestopt toen er geen reacties kwamen?

“Er is niemand geweest die zich heeft gemeld met echte uitvaartwensen. Daarom hebben we zelf wensen verzonnen en die gepubliceerd. Het is nooit de bedoeling geweest “echte” mensen in beeld te brengen, of  om “echte wensen” van “echte mensen” te gebruiken als inspriratie voor het progrmma. De scenario’s voor de afleveringen lagen al min of meer vast toen de website online ging. De website is alleen gemaakt om de geloofwaardigheid van het programma te vergroten door mensen actief te laten participeren. Het ging mij om de media. Er waren weliswaar geen echte inzendingen, maar de media hebben gigantisch veel aandacht aan het project besteed. Daardoor is het balletje gaan rollen en had iedereen er een mening over. De meeste mensen hebben het programma niet eens gezien, maar er alleen via de media over gehoord. En over die invloed van de media op het denken van mensen, daar ging het mij juist om.

Waarom het onderwerp Uitvaart? Heb je overwogen om - bijvoorbeeld om ethische redenen - een ander thema te kiezen?

“Toen ik drie jaar geleden begon met het eerste idee voor dit programma, waren er nog geen tv-programma's over de dood. De dood leek het laatste taboe te zijn op televisie. Omdat realityshows vaak pretenderen taboedoorbrekend te zijn, leek zo'n show mij een logische volgende stap. Met My Favorite Funeral wilde ik het hebben over de virtuele wereld van de media en de vraag hoe deze zich verhoudt tot de werkelijkheid.”

Heb je je doel bereikt?
”Er zijn, zoals je weet, heel veel reacties geweest, in de media en op internetfora. Wat mij enorm heeft verbaasd is dat er geen enkele kritiek was op het programma. Mensen zeiden tegen me: wat goed dat iemand op die manier zijn eigen uitvaart kan vormgeven. Er waren zelfs uitvaartmaatschappijen die me belden omdat ze wilden samenwerken. Uit al die reacties begreep ik: dit programma is helemaal niet absurd. Dit is iets wat mensen willen.”