In Rotterdam staat een gebouw, aan de Kruiskade, een bioscoop, het is gekraakt, het is de Arena.

De gemeente zit er mee in zijn maag, er wandelt een ondernemer binnen, deze koopt het pand voor een symbolisch bedrag.

Het plan van de ondernemer, Fons Burger, is simpel: " een popzaal, groter dan de zaak die hij al uitbaat op de Nieuwe Binnenweg, openen ".

Deze andere zaak heet Rotown, muziek komt vaak in de nacht het best tot zijn of haar recht, dus deze nieuwe zaak heet: " Nighttown ".

Struikelblok is dat er dan wel wat geld bij moet, popmuziek is net als bijna iedere andere podium kunst, in principe een verlies gevende bezigheid.

De gemeente heeft er wel oren naar, verstrekt een jaarlijkse bijdrage aan de ondernemer om programma mogelijk te maken en roept bijna direct hierna tegen de buitenwereld dat ze zo begaan is met de jeugd en met muziek.

Krakers er uit, nieuw pop podium erbij, kost de gemeente bijna niets, voor een duppie op de eerste rang zitten heet dat.

De bijdrage die zij jaarlijks overmaken op de rekening van de opgerichte stichting is na een aantal maanden al aantoonbaar te laag.

Bezoekers van een avondje popmuziek drinken bijna niets, want het draait om de band beluisteren, en rennen daarna de zaal weer uit, want ze moeten snel weer naar huis of naar het cafe waar ze altijd zitten.

In Amerika komt er op dit moment een nieuwe muziekstroming op, het logische vervolg op disco, bakermat is de club: " The Warehouse " in Chicago, we noemen het dus House en als een virus spreidt het zich uit over de planeet.

House ontploft ook in Rotterdam, de uitbater van Nighttown schrikt wakker, de nacht word nu pas echt omarmt.

De strijdt om de popmuziek te blijven promoten gaat ondertussen door.

Verkoop van het weinige bier tijdens de popconcerten komt nog steeds niet ten bate van het programma, de ondernemer moet tenslotte ook eten is de gedachte.

De gemeente blijft structureel de andere kant op kijken, de gedachte daar is: " er toch ieder jaar een paar ton over gemaakt aan die club, wat zeuren ze dan nog?  " 

Deze spagaat word jaren lang door beide partijen in stand gehouden, de aanvrager is niet stellig genoeg, niet duidelijk genoeg, de gemeente niet trots genoeg op zijn jongeren cultuur en vind zichzelf nog steeds het slimste jongetje van de klas.

House komt, house gaat, club failliet, want er kan geen geld dat verdient word in de nacht meer bij de popmuziek avonden gepompt worden.

Muzieksoorten zijn duidelijk niet in harmonie.

Nighttown staat leeg, geen poppodium meer, en dansen kun je inmiddels op genoeg andere gesubsidieerde plekken in de stad.

Deze plekken, stuk voor stuk door ondernemers ontdekt en geopend, ontvangen rechtstreeks of via de zijingang subsidie.

Een bijdrage in de huur, want het pand stond toch al leeg, een complete inrichting, de ondernemer vraagt, de gemeente schuift.

Tegelijkertijd zijn er ook ondernemers die niets vragen, deze nemen alle risico' s zelf, concurrentie vervalsing al the way, maar iedereen slikt het, dus, de gemeente komt er mee weg.

Zichzelf op de schouders kloppend staan deze bestuurders aan de zijkant te kijken, dat ze het toch maar mogelijk maken allemaal, blind voor de schade die ze aanrichten.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Het pand aan de Kruiskade staat te koop, de eigenaar wenst het af te stoten.

De gemeente komt er ook bij, want het is toch wel het: " Rotterdamse poppodium " waar het hier om gaat.

Wederom laten de heren en dames op het pluche het afweten.

De tot wethouder omgeschoolde bedrijf arts Orhan Kaya slaat niet zijn slag, hij stapt net als al zijn voorgangers in de zelfde kuil.

Iemand koopt het pand, deze verkoopt het direct voor het dubbele bedrag door.

Zo die klap was een daalder.

De gemeente staat er bij en kijkt er naar.

Er komen Rotterdamse ondernemers, die ook de Euromast bezitten, dus die snappen het echt zal de gedachte zijn, in beeld.

Deze gebroeders Tielemans, roepen om het hardst dat de popmuziek terug moet komen naar Rotterdam.

De wethouder is het helemaal met ze eens, en geeft ze daarom ook weer te weinig subsidie, en de broers knikken en zijn al lang blij.

Vervolgens word er een organisatie de grond uit gestampt, en de opbrengsten van de bierverkoop gaat wederom niet naar de muziek, want de ondernemers moeten tenslotte ook eten, is de gedachte...

De maandelijks op te brengen huurpenningen worden door de broers en de eigenaar van het pand in een vreemde deal verdubbeld.

Een vreemde manier om een tent te beginnen, maar de sky is de limit want, popmuziek is coming home.

De tent heet nu: " WATT " en zal Rotterdam weer op de kaart zetten.

Ze doen ook nog iets met duurzaamheid, hangen ondertussen de meest energie onvriendelijk lampen aan het plafond en de dancevloer die stroom op zal gaan wekken blijkt een paar vierkante meter groot te zijn en ligt in de kelder.

Tussendoor roept de Gemeente Rotterdam nog even ander debacle over zich zelf af.

2009 word de stad Europees Jongeren Hoofdstad.

De gemeente wenst hiervoor een signaal af te geven, dus kopen ze een pand dat ze al in bezit hebben voor 3.5 miljoen van Koos Hanenberg.

Het huurcontract van deze ondernemer op deze locatie loopt in mei 2009 af, dus uitkopen is een bizarre optie, over een aantal maanden staat het gebouw eigenlijk leeg.

Deze ondernemer die dat zelfde pand, de Maassilo, en zijn vorige locatie' s ook met subsidie' s had gerealiseerd tovert nog een briljante zet uit zijn mouw.

De komende jaren mag hij op deze locatie, na verkoop van zijn zaak, 12 evenementen per jaar houden zonder daarvoor huur te moeten betalen.

Dat hij de afgelopen jaren zelden iets zelf organiseert maar dit pand alleen maar verhuurt mag de pret niet drukken.

Gepaste jaloezie is hier op zijn plaats, zelden zo strakke deal uit onderhandeld zien worden, hoongelach is tevens op de plaats, de gemeente spreekt bij monde van de wethouder van een koopje...

Er komt dus een Urban Podium, overigens geen hond die deze term invulling kan geven, op de kansen zone Rotterdam Zuid.

De gehele Rotterdamse pop cultuur is mordicus tegen dit plan, de inmiddels nieuwe wethouder Rick Grashof, draagt altijd gehoorbescherming en trekt zich hier dus niets van aan. 

Bij het stadhuis is dus het licht aangegaan, en nemen ze popmuziek, als het dus urban heet, nu wel serieus.

De gemeente als muziek pusher en ondernemer, dat is pas vooruitstrevend.

De inmiddels geofferde wethouder Kaya had echter de belofte gedaan dat WATT het enige poppodium van Rotterdam zou zijn.

De koppen in de krant zijn dan ook dik en zwart, de gebroeders Tieleman hadden de belofte dat WATT het enige grote pop podium van Rotterdam zou blijven.

Ze trekken de stekker er uit, dit kan niet en de gemeente moet woord houden en er lopen mensen weg die WATT een financiering hebben verstrekt.

Achter de schermen van WATT gaat het ook niet bepaald soepel.

Bezoekers aantallen blijven met name in de nacht achter op de beoogde succes begroting, en het word langzaam duidelijk dat de bezoekers van popconcerten niet zo veel drinken.

Het personeel bestand is ook riant van opzet, dus dat drukt de cijfers ook behoorlijk de min in.

De gekozen constructie van stichting die de concerten organiseert en de ondernemers die het bier verkopen blijkt wederom niet te werken.

Gemeente word nu gevraagd WATT te kopen, of in te stappen als ondernemer, want WATT kan na een aantal maand na de opening zijn rekeningen niet meer voldoen.

De muziekscene staat erbij en kijkt er naar, schudt op de maat collectief het hoofd en begrijpt er werkelijk niets van.

De gemeente heeft dus binnen een jaar twee pop podia tot zijn beschikking.

Het heeft ze dan misschien een giga bedrag gekost dat in allerlei zakken behalve dat van de muzikant is beland.

Maar dan hebben we ook wel wat hoor.

Een zaal in Rotterdam centrum die nog steeds iedere slag qua bezoekers aantal met de concurrenten verliest, waar tijdens de verbouwing ook nog een fout is gemaakt waardoor de muziek niet te hard mag.

Een zaal in Rotterdam zuid waar geen muziek concerten mogen plaatsvinden, dat was voorwaarde voor de koop en die een drama is op het gebied van akoestiek 

Aan alle kanten zijn de muzikanten, de liefhebbers, de werknemers, en de Rotterdamse belasting betaler weer genaaid, en het was niet eens lekker.

Het pand aan de Kruiskade staat er nog steeds, er komt vast weer een goed doordachte bedrijfsstructuur zodat het open kan blijven.

Bij deze een tip voor de subsidie vragers die deze zaal moet gaan vullen met programma.

Zet een een echt bedrag in je subsidie aanvraag, zorg ook dat er een raad, een commissie, een vrienden van of wat dan ook word opgericht waar oud politiek zwaargewichten in zitten waardoor je aanvraag serieus genomen wordt.

Neem als uitgangs punt het Rotterdams Philharmonisch Orkest, muziek spelen doen ze daar op jaarbasis voor een kleine 6 a 7 miljoen subsidie.

Dat zijn bedragen waarmee je een punt kan maken, waarmee de jongeren cultuur serieus genomen word, dat lukt echt niet met die paar ton die er nu door de gemeente moet worden geschoven.

Met vriendelijke groet,

Ronald Molendijk, DJ/ Producer, en erg Rotterdammer.