Maar dat hoeft pas aan het eind van de gang, waar we op een deur kloppen omdat er geluid achter klinkt. Twee Turkse vrouwen, met hoofddoek, zitten in een kleine ruimte, afgescheiden door een harmonikadeur. Rehan Aslan (gewoon mevrouw De Leeuw dus) zit in het bestuur van de moskee Birlik (samenzijn). We mogen binnenkomen, op kousenvoeten. We leggen uit wie we zijn en wat we hier doen: studentes journalistiek van de VU, met interesse in de Odastraat en de straten eromheen. Ze vraagt ons of we de Nederlandse les willen bijwonen. Dat willen we.Acht vrouwen zitten aan een tafel, met aan de overzijde een lerares, ook van Turkse afkomst. Enkelen dragen een hoofddoek, één ervan is glanzend rood met een maan en een ster. Alle vrouwen zijn ze op kousenvoeten want op andere momenten wordt er in dit vertrek gebeden.

De vrouwen krijgen stellingen voorgelegd en moeten ‘waar’ of ‘niet waar’ antwoorden. “Jonge kinderen tracteren op school,” leest de lerares voor. “Waar,” antwoorden de leerlingen. “Nederlanders eten vaak taart op een verjaardig,” leest de juf. “Waar”, vinden de vrouwen, maar er zijn nog veel meer nationaliteiten die taart eten ter gelegenheid van een verjaardig, concluderen ze.“In Nederland mogen twee mannen met elkaar trouwen.” “Waar,” zeggen de vrouwen en er klinkt gelach en vervolgens druk gepraat in het Turks.

Er volgen nog meer stellingen over de verjaardag. Over wat je geeft. “Je kunt ook een cadeautjebon geven,” zegt een Turkse. Rehan Aslan zit één jaar in het bestuur, vertelt ze terwijl ze ons thee inschenkt. En ze is lid van vrouwenvereniging Safak, dageraad.

De moskee bestaat zo’n vijftien à twintig jaar, precies weet ze het niet. Maandag zijn er lessen over het Heilige Boek. Elke dag is er Nederlandse cursus. Verder huiswerkbegeleiding, georganiseerd door de mannen voor de kinderen. Donderdagavond is er islamles voor de jonge meisjes. Vrijdagochtend kun je in Birlik theedrinken, creatief bezig zijn (bijvoorbeeld bloemen maken van kraaltjes),  sporten of eten. In samenwerking met de GGD organiseert de moskee een opvoedcursus. Op zaterdag en zondag is er islamles voor basisschoolkinderen. Voor de meisjes zijn er vrouwelijke imams. Verder kun je een naaicursus volgen. Op zondag zijn er zwemlessen voor vrouwen. Er nemen meer dan honderd vrouwen aan deel.  De activiteiten zijn niet alleen voor actieve moslims. “Sommige vrouwen komen nooit naar de moskee. Ze doen alleen mee aan de zwemlessen. Anderen komen echt alleen voor de Koran-lessen,” vertelt Aslan. In de kelder is een kleine, gezellige crèche.

We vragen hoe het is om in deze wijk, de Bloemhof, je kinderen op te voeden. “Lastig,” zegt Rehan, die zelf twee kinderen heeft, van zeven en negen. “Mijn kinderen mogen na zessen niet meer buitenspelen, maar sommige vrouwen staan dat hun kinderen wel toe. Sommige kindren mogen tot heel laat naar buiten en ze maken veel herrie.” Over veiligheid klaagt ze niet. “In de gemeentegids staat dat het hier ‘crimineel’ is. Maar daar heb ik niets van gemerkt. Het voelt niet onveilig, al laat ik m’n kind niet alleen naar het buurthuis gaan.”

Haar kinderen gaan naar een school in de buurt, met alleen buitenlandse kinderen, vertelt ze. “Je ziet er heel weinig Nederlanders. Dat vind ik wel jammer. Er zijn wel Nederlandse docenten, maar die wonen heel ver weg, in een rustige buurt.”Ze mist Nederlandse buren. “We hebben er geen. Er woonde wel een Nederlands echtpaar mar daarmee hadden we geen contact. Ze groetten niet eens. Je moet toch samenleven?”We trekken onze schoenen weer aan en vertrekken tevreden. Fijn om zomaar ergens binnen te lopen en meteen met iemand te kunnen spreken. Dit was een goed Birlik, samenzijn