Ik las in Vrij Nederland enige tijd geleden een achtergrond verslag over de oorlog in Gaza en bleef op den duur hangen bij korte dagboek verslagen onderop de pagina, geschreven door Majeda Al Saqqa.
Haar verhaal ontroerde mij en na het gelezen te hebben omcirkelde ik vijf januari, op vijf januari schreef zij:
“Vlak voor bedtijd zegt Wael: ‘Ik vind oorlog eigenlijk best leuk.’ Ik vraag waarom. ‘Omdat ik in deze kou mijn gezicht en mijn handen niet hoef te wassen. En ik hoef ’s ochtends niet naar school.’ ‘Maar,’ zeg ik, ‘als je niet naar school gaat kun je de bommen niet meer tellen, want je kan niet verder dan vijftig.’
‘Ik vind bommen tellen helemaal niet leuk,’ zegt hij en loopt de trap op.”
Wael, haar neefje van vier, wist niet wat hem overkwam. Het geweld overviel hem, zoals het ieder kind zou overvallen. Het is schrijnend als een kind zegt dat oorlog leuk is, omdat hij bepaalde dingen dan niet meer hoeft te doen. Het is schrijnend als een kind de bommen telt, maar niet weet hoeveel meer het er eigenlijk zijn, omdat hij niet verder kan tellen dan vijftig. Was het maar geen enkele bom die hij hoefde te tellen. Het conflict tussen Israël en Palestina duurt al jaren voort en steeds weer is er een generatie die weet wat oorlog is. Iets wat we met z’n allen juist niet zouden moeten willen weten, maar een kind van vier heeft daar al helemaal niets te zeggen.
Nu de oorlog voorbij is kan hij hopelijk op school leren verder te tellen dan vijftig, maar eigenlijk wil ik dit niet. Ik wil niet dat dit kind leert tellen, want wie kan hem de garantie geven dat als hij later groot is niet weer bommen moet tellen, of de doden en gewonden moet tellen?
Generaties worden getraumatiseerd en wij accepteren dit. Wij accepteren de open lucht gevangenis die Gaza is, wij accepteren alle checkpoints en wij accepteren nog altijd dat dit conflict overgegeven wordt aan de volgende generaties.
Ik was twee weken geleden in Den Haag en zag bij de Amerikaanse ambassade een man staan met een bord en een vlag in de lucht. Op het bord stond: “Amerika + Israël = Terreur”, de vlag was groen en er stond een Arabische tekst op. Ik liep naar de man toe om te vragen of ik een foto mocht nemen en vroeg hem naar de betekenis van de tekst op de vlag. Na een foto geschoten te hebben beantwoordde hij mijn vraag over de betekenis van de tekst op de vlag, het betekent “Allah Akhbar en het is de vlag van Hamas,” zei hij. “Ben je dan pro-Hamas,” vroeg ik hem en na de vraag herhaald te hebben bevestigde hij dit. Hij begon te vertellen over een man die hem en zijn vlag onderkotste en liet mij het restant kots op de vlag zien.
Na dit allemaal gezien te hebben en naar hem geluisterd te hebben, vervolgde ik mijn weg richting het binnenhof en daar stond een tent van enkele demonstranten. Ze lieten foto’s van vernieling in Palestina zien, deelde folders uit en boden mij een kopje thee aan. Na een gesprek over de oorlog, de misére en schuldvraag, vertelde een man met boosheid in zijn stem “het CIDI, zij zijn de moordenaars, zij zijn de misdadigers.” Ik vond dit nogal ver gaan en vertelde dat ik juist goede ervaringen hebt met het CIDI en zeker weet dat zij deze oorlog net zo erg vinden als hij dit vindt.
Dit kon wel zo wezen, maar het CIDI hield een support demonstratie om Israël een hart onder de riem te steken. Wat wil je dat het CIDI dan doet? Je kunt niet van hen verwachten dat zij zeggen dat Israël slecht is. Ondanks de kritieken die ze op het CIDI gaven, wilde ik niet meegaan in hun zwartmakerij. Waar twee kijven hebben twee schuld, toch? Ondanks dat de situatie in Palestina/Gaza vele malen schrijnender is, kun je niet zeggen dat alleen Israël schuld heeft aan deze oorlog.Ik wil niet meegaan in een soort quiz-achtig spel van “wie heeft de schuld cq. meeste schuld?”Beide partijen zullen elkaar de bal blijven toespelen en een oplossing zal dan ver te zoeken zijn. Als zowel de Israëlische regering, de Hamas en Fatah, toegeven dat zij fouten hebben gemaakt en geen behoefte meer hebben aan oorlog dan is er al een begin.
Weg met de ‘shame on you finger’! Op naar een oplossing!
Hoe kan het zo zijn dat geen enkele partij oorlog wilt, maar toch altijd oorlog hebben?
Waar is het mis gegaan? Is het niet in- en intriest dat de VN en alle andere belangrijke landen dit conflict niet waardig kunnen oplossen?
Bij de Amerikaanse ambassade kwam ik later op de dag ook een Roemeense demonstrant tegen, hij had een kartonnenbord waarop stond: “The United States of Israël was once America.”
Even twijfelde ik om een gesprek met hem aan te knopen, toch en gelukkig deed ik dit.
Ondanks de tekst op zijn bord, dacht deze jongen wel heel goed na voor hij begon te vertellen, want een verteller was hij. Hij vertelde mij, dat hij niet protesteerde voor Israël en niet voor Palestina. Hij protesteerde tegen het feit dat er nog altijd oorlog in de wereld is. Hij had geen behoefte aan een oordeel over een van de partijen, hij woonde in Den Haag en niet in Gaza of Sderot. Hij wist niet wiens waarheid, dé waarheid is en daarom is hij niet voor een van deze partijen. Hij is gewoon simpel en voor vrede en verzekerde mij dat de inwoners van Israël en Palestina ook voor vrede zijn, want wie is dit niet?
Ik hoop van harte dat ze uitgeteld zijn. Geen oorlog meer die ze tellen, geen raket die neerkomt die ze de zoveelste kunnen noemen en geen dode die ze kunnen bijschrijven.
Ik hoop dat ze uitgeteld zijn, moe van al die oorlogen en conflicten. Geen puf meer voor oorlog, maar nog wel een beetje energie voor de dialoog.
Ik hoop het.Karim Khaoiri
bovenste "peace" foto is afkomstig van www.isrealli.org
