1. Wat is integratie volgens u? 
Integratie is het proces dat ertoe leidt dat mensen die van elders naar Nederland zijn gekomen, kunnen zeggen "ik hoor erbij, ik voel me gelijk onder gelijken" en dat zoveel mogelijk met behoud van eigen identiteit en cultuur, waaronder normen en waarden. Daarmee stel ik dan ook dat integratie van twee kanten moet komen. Het is niet iets van de nieuwkomer. Ik wil het vooral samen.  Het wij, het holistische, want dat maakt dat we kunnen samenleven. Het is belangrijk dat mensen zich gaan realiseren dat de wereld hier, zoals het eruit ziet hier in Nederland, eigenlijk de wereld is die wij hier de komende jaren gaan zien. Het is een onomkeerbaar gegeven. Het wij is zoveel belangrijker. Mensen, de zaken waar zij aan hechten die een meerwaarde in hun leven zijn, dat zij die erkenning, dat respect ook krijgen. Het gaat dan niet om de lelijke zaken, waarvan wij zeggen: “het houdt anderen achter. Het houdt de emancipatie van de individu achter.” Dat zijn zaken waarvan we zeggen: ”jongens, dat kan nooit een wij worden.” Dat is niet aan de orde. Wat aan de orde is, is wat mij betreft dat je mensen de erkenning geeft, het respect geeft die ze verdienen en hun “dingen” die maken dat ze zijn wie ze zijn, dat zij daarin de ruimte krijgen en tegelijkertijd zo maakt. Dat is voor mij belangrijk. Want alleen zo kunnen we samen ook echt verder, anders krijgen we parallellen werelden en dat wilt niemand.          

2. Wie moeten er integreren?
Het is inpassen voor diegene die hier niet zijn oorspronkelijke wortels heeft, maar het is ook inpassen voor de ander die dat wel heeft. Het is bijna het ritsen wat je op de Rijksweg tegenkomt, elkaar die ruimte geven en toch samen verder gaan op die weg

3. Waar moeten deze mensen integreren?  
Waar je ook op deze aardbol woont moet je integreren. In dit geval dus in Nederland.

4. Waarom is integereren zo belangrijk?
Wat je wilt is niet alleen het beste voor jezelf en het beste voor je kinderen. De doorsnee ouders willen dit. Uitgaande van deze norm en kijkende naar de omgeving waar je woont. Dan betekent dit dat je je kind en jezelf moet kunnen helpen om een stap verder te komen, dan begint het al bij de taal. Als je dit niet spreekt, weet je nooit op wat voor type school je kind komt, wat je kind daar doormaakt, de hele ontwikkeling van je kind, z’n sociale en educatieve ontwikkeling. Als je de taal niet spreekt weet je niet waar dat heen gaat en dan mis je de grip in de ontwikkeling van je kind. Het begint dus allemaal bij de taal, spreek je de taal niet is dit een zware handicap voor jezelf, naar de kinderen toe en je maakt je kinderen hierdoor ook gehandicapt. Dit moet je dus niet willen. Niet alleen  hierom is taal belangrijk, maar bijvoorbeeld ook voor simpele alledaagse zaken en  bijvoorbeeld voor hulp bij ongevallen. Je moet weten hoe je hulp moet vragen bij bijvoorbeeld een brand. Contact betekent allereerst je eigen veilige netwerk, maar je moet op een bepaald moment jezelf wel afvragen “waar wil ik over tien jaar zijn?”

5. Wanneer kunnen we spreken van een geslaagde integratie?
Het hangt er vanaf door wiens ogen je kijkt. De vraag is wanneer is het succesvol en volgens wie. Het is allemaal heel normatief, iemand bepaalt voor jou, wanneer jij geslaagd bent en toch zie je in het leven dat mensen onderwijskundig waanzinnig geslaagd zijn, een hartstikke leuke baan hebben en toch voelen dat ze anders zijn en anders bejegend worden. Een goed voorbeeld is een allochtone arts die hier in Rotterdam werkt. Deze man die iets meer verdient dan de gemiddelde Rotterdammer, had zoiets van ik kan me nu een woning permitteren die niet in Rotterdam West staat en ging naar een wijk waarvan wij allemaal denken “dat is een dure wijk, een chique wijk.” Hier kwam hij tot de ontdekking dat hij toch allochtoon was, tot zijn grote verbazing. Vanwege de reacties, de manier waarop mensen daar met hem omgingen en het gevoel van “ ik wordt uitgesloten.”
Wanneer is er dan sprake van succes? Het gaat mij erom dat mensen hier voor zichzelf het perspectief creëren dat ze hun eigen leven kunnen inrichten, zoals zij dat willen. Zelfstandig, dat ze niet afhankelijk zijn van anderen of van welke dienst dan ook. Dat ze zichzelf en hun kinderen de kans geven om onafhankelijk dat leven in te richten, zelf keuzes te kunnen maken. Dan is er volgens mij sprake van een succes.