j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Die optredens waren helaas toch beter dan dat van maandag. Dat lag niet geheel (maar wel ten dele) aan de vier Amerikanen op het podium.
Van het belabberde zaalgeluid kon je met enige goede wil nog zeggen dat het buiten de macht van de bandleden lag (niet buiten de macht van hun technici trouwens; een kraakhelder geluid is in Ahoy prima mogelijk). Frustrerend was het echter wel, al was het maar vanwege de forse ticketprijs van bijna 70 euro.
Zompig moeras
Aan de lange zijden van de zaal (voor de zittribunes en vermoedelijk ook erop) was de zang van James Hetfield amper hoorbaar en het gitaarspel van Kirk Hammett zonk er weg in een zompig moeras van bas en drums. Je kon beter naar het midden lopen: daar was het niet rampzalig slecht, maar gewoon slecht.
Wat Metallica wél valt aan te rekenen, is de ongelukkige keus voor een rond podium, midden in de zaal, met het publiek er aan alle kanten omheen. Letterlijk tussen de fans staan, soms vinden bands dat intiem. Voor de intimiteit en de interactie tussen de bandleden was het echter fataal.
Als Hetfield voor je neus stond te zingen, stonden Hammett en bassist Robert Trujillo met hun ruggen naar je toe, helemaal aan de overkant. De vier veertigers speelden elk hun eigen setje, geen moment oogden ze als een eenheid.
Voorspelbaar
Omdat het kijkspel zo matig was, ging het ook erger storen dat Metallica-concerten onderhand behoorlijk voorspelbaar worden. De opening bestond uit de eerste songs van Death Magnetic en ook de keus voor de Bob Seger-cover Turn The Page pakte goed uit, maar later op de avond zijn de hoogtepunten altijd dezelfde: tijdens de inleidende solo van Hammett voelde je Nothing Else Matters (overigens wel mooi gezongen) van mijlenver aankomen. Even ervoor zat Master Of Puppets; meteen erna Enter Sandman, de vaste apotheose.
Je moet de vier veertigers uit Californië nageven dat ze nooit op de automatische piloot lijken te musiceren. Ze geven altijd alles, maar een avondje Metallica begint wel gevaarlijk gezellig en vertrouwd te worden.
De ‘Metallica family’, zoals Hetfield het noemde, laat zich kennelijk graag het overbekende recept voorschotelen, maar zelfs zij zullen toch hopen dat het op 20 juni, tijdens het Sonisphere-festival in het Nijmeegse Goffertpark, allemaal wat beter zal klinken.
bron: http://www.volkskrant.nl/
Frank Jansen | 01 april 2009www.myspace.com/fiascomuziekhet is niet zo gek dat het geluid in de Ahoy' zo slecht is. gelukkig is dat niet alleen bij Metallica.(bij andere (metal/rock)bands die ik in de Ahoy' gezien heb is het namelijk ook een butgeluid) Jammer genoeg heeft de reporter van dit stuk het fucking vette optreden op Pinkpop gemist waar de sound van de gitaren perfect was, James' z'n stem was in topshape en de band speelde ook de bekende nummers en TOCH ging iedereen helemaal uit z'n plaat. misschien komt dat ook omdat het uit de Volkskrant gehaald is. |