Lekker rustig in bed lig ik met het raam open, het is lekker weer en de wind zorgt voor een beetje verkoeling. Wanneer ik ineens een brandlucht ruikt sta ik op om te kijken of er wat is. Wanneer ik uit het raam kijkt zie ik dat het pand aan de overkant verlicht is, ik zie vlammen en rook.
Enkele seconden kijk ik nog totdat ik door het zwarte rook geen zicht meer hebt, op enkele vlammen na die zo nu en dan nog verschijnen. Ik wilde iets doen, ze waarschuwen, maar ondanks dat de singel er precies tegenover ligt heb ik bij lange na niet voldoende emmers om de brand te blussen. Precies om 22.16 uur belde ik met 112 om de brand door te geven aan de Crooswijkse Singel. Lichtelijk trillend begeef ik me daarna naar buiten, omdat ik de mensen daar wil waarschuwen, maar bij welke deur moet ik wezen? Ik kleed mij aan en binnen drie á vier minuten sta ik buiten. De brandweersirenes hoor ik al en als ik naar de andere kant van de singel kijkt krijg ik ze ook in het vizier. Ik vraag iemand die net zijn fiets op slot zet of hij weet waar de studenten wonen en dit weet deze jongen ook, hij gaat er heen. Ik vertel hem van de brand wanneer de brandweer arriveert, maar liefst twee brandweerwagens en een politiewagen. De penetrante brandlucht is al van ver te ruiken volgens sommigen die zich naar de zwaailichten snellen. Ongeruste buren en passanten komen, de jongen die zijn fiets op slot zette begint druk te bellen.
De studenten komen naar buiten en leggen de brandweer uit dat het om een vuurkorf gaat, het is maar een “klein brandje” en er is echt niets aan de hand.
Vanaf dat moment voelde ik mij bezwaard, gelukkig was er niets aan de hand, maar als ik even naar de singel had gelopen om te vragen of er brand is, dan had de brandweer niet hoeven te komen. Wat als er wel wat was en enkele minuten gaan verloren, omdat ik het eerst zeker wilde weten?
Ik bood mijn overburen en de brandweer mijn excuses aan, het is het minste wat ik kon doen. Gelukkig kunnen mijn overburen en de brandweer het waarderen. De brandweerman legt uit dat je bij brand of het vermoeden van een brand bij iemand thuis het zekere voor het onzekere moet nemen. De kalmte keerde terug, buren lachten weer en ik, ik maakte mij maar snel uit de voeten.
Ik voelde mij en voel mij nog bezwaard. Ik belde de brandweer, omdat ik brand vermoedde. Ik ben opgelucht, omdat er geen brand was. Ik liet de buren schrikken, maar gelukkig was er niets aan de hand.
Karim Khaoiri
