Fuck the writer is een artiest die misschien wel de meest melancholische plaat heeft gemaakt die IK ooit gehoord heb, zucht. Hoe triester de muziek hoe mooier het leven...

Als muzikant en muziekverzamelaar houd ik mijn oren open en vraag ik aan iedereen, van wie ik maar vermoed dat hij me op mijn speurtocht naar bijzondere muziek kan helpen, of hij nieuwe muziek heeft of muziek heeft waar hij zelf van onder de indruk is en dat ik dat ook maar eens moet luisteren.

Zo kwam ik in aanraking met artiest 'FUCK THE WRITER'. Zijn plaat heet: Maar ik dans niet. Gelijk kreeg ik het gevoel van een grote wauw, dit is gaaf. Dit raakt mij, dit is oorspronkelijk en met veel gevoel gemaakt. Heel mysterieus ook omdat ik op het internet er niets maar dan ook helemaal niets over terug kon vinden. En daarom schrijf ik deze recensie: de wereld mag weten dat deze prachtige muziek bestaat. En dat moet je delen.

Ik begon voor mezelf deze muziek te analyseren. Het deed me in eerste instantie denken aan mijn eigen project: 'FLOWERS FOR A LONELY SOUL' waar ik samen met een zanger, piano, akoestische gitaren, drumcomputers, samples, een 4-sporen recorder en huis- tuin en keuken gerei al 2 platen mee heb volgespeeld. Herkenning speelde mij parten met de werkwijze van Fuck the writer. Summier gebruik van instrumenten maar heel melancholische teksten en sferen. Down, depressief en donker kun je het ook wel noemen. Titels als: So be silent, Elegantly depressing, Wondering about a willow en Rotterdam met je ogen dicht luisteren het best in een zwaarmoedige toestand met een wijntje erbij diep in de nacht. Je moet er maar van houden (zoals ik) dus. Lou Barlow van Sentridoh (loobiecore.com is echt een bezoekje waard) is koning in dit lo-fi genre.

Via mijn contact wist ik aan het emailadres te komen van deze artiest om hem om zijn beweegredenen voor deze plaat te vragen. Hij antwoordde: 'De cd "Maar ik dans niet" heb ik in mn uppie gemaakt in de winter van 2003/2004 op mijn slaapkamer, toen nog in Rotterdam, met behulp van een 8-sporendeck en een microfoon van 20 euro. Die winter was nogal lang en donker en dronken. Ik nam de liedjes vooral 's nachts op, gebruik makend van wijnflessen, gitaren (zowel akkoest. electr.) melodica, potloden, kilembe enz... Het was niet de bedoeling om er uiteindelijk een cd van te maken. Dat idee kreeg ik pas toen wat vrienden zeiden dat het de moeite waard was.

Zijn naam is Emil van Steenwijk, 25 jaar, geboren in Groningen en woont op dit moment in Amsterdam. Hij studeert muziektechnologie aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en zit ruim in zijn derde jaar filosofie aan de faculteit van de Erasmus Universiteit. Daar heeft echter zijn gezicht al ruim een jaar niet meer laten zien.

Ik hoop dat Emil het niet bij deze ene plaat laat en liefhebbers als mijzelf vaker gaat trakteren op zo'n wonderschoon en gevoelige plaat als deze. Ik laat Emil weten dat deze recensie online staat. Hij vertelde me dat zijn cd's op zijn. Maar misschien als je reageert op dit bericht wil hij voor jou een kopietje branden. Of hij zegt me dat ik alles online mag weggeven. Voor nu laat ik het bij eentje, maar ik zet het er zo op, hoor!

link artikel: antenne rotterdam

link website: fuckthewriter.com