Tijdens Motel Mozaique speelde zaterdagavond Loney Dear in een volle grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Dit nummer startte hij enkel met een akoestische gitaar fluisterend zonder microfoon. Kippenvel!
Emil Svanängen, ofwel Loney Dear, is een gevoelige jongen. Een romanticus zou je hem kunnen noemen. Op een dag werd hij verliefd. Maar weet je wat het is met romantiek... soms functioneert het niet helemaal zoals 't zou moeten. Zo ook in het geval van Svanängen, met wie de liefde een naar spelletje speelt. Tenminste, zo klinkt zijn nieuwe album.
Vijf jaar geleden begon doe-het-zelver Emil Svanängen onder de naam Loney, Dear thuis, in zijn studiootje in zijn appartement in Stockholm dan wel in de kelder van zijn ouderlijk huis in Jönköping, met het opnemen zijn muziek. Zijn eerste albums bracht hij zelfs in eigen beheer uit. Zijn nieuwste album Dear John is volgens Svanängen het slotstuk van de serie van vijf die hij in gedachten had.
Sinds Loney Dear - inmiddels zonder komma - in 2007 onder meer op Lowlands zelfs ons Nuchtere Hollanders wist te ontroeren met zijn folky popliedjes, gaat het uitbrengen van een nieuwe plaat gepaard met verwachtingen die natuurlijk moeten worden waargemaakt.
Op album nummer vijf wordt eigenlijk de lijn van lieflijk ontroerende folkpop doorgetrokken, maar dan niet kaarsrecht. Dear John bevat mooie liedjes met dat typische betoverende Scandinavische geluid. Maar dit keer lijken donkere wolken zich te hebben verzameld boven het Zweedse sprookjesbos. Allerlei gedoe met prille, onbeantwoorde en mislukte liefdes en verlangen, onbegrip en aanverwanten inspireerde Svanängen tot ietwat heftigere en donkerdere liedjes en verleidde hem soms tot het inzetten van ietwat bombastische synthesizers en andere elektronica.
Het album valt met ‘Airport Surroundings’ direct met de deur in huis. Het laat eigenlijk direct horen wat er nu anders is aan dit album. Het geluid is voller en er zijn ineens ook synthesizers, waardoor je stiekem heel even aan allerlei kitscherige nummers uit de eighties moet denken. Het tempo zit er flink in, alsof Svanängen achterna wordt gezeten, wat maakt dat het geheel een beetje onheilspellend klinkt. Svanängen is zoekende, dwalend, onderweg, met niets dan een lege weg en een brok in de keel in het vooruitzicht. Track nummer twee, ‘Everything Turn To You’, valt in dezelfde categorie. Vrolijk klinkt het allerminst, maar heel verdrietig word je er ook niet van, hooguit lichtelijk nerveus.
Dat gevoel wordt versterkt in ‘Under A Silent Sea’. Ja, je moet toch iets met je liefdesverdriet. De een gaat de kroeg in om zich te bezatten, de ander trekt moedig nog meer geluiden en elektronica uit de kast. ‘Loney Dear goes Sensation White’; een visioen van lasershows en dj Svanängen achter de draaitafels dringt zich op als het de kant op gaat van een ware techno explosie. Gewaagd is het in ieder geval wel.
Gelukkig krijg je af en toe de tijd om even bij te komen. 'I Was Only Going Out' is na die eerste twee tracks een prettig rustpuntje. Ook 'I Got Lost' klinkt erg fijn. Sowieso is de melodielijn erg mooi, maar de vioolpartij – Andrew Bird kwam ook een potje meespelen – geeft het nummer nog iets extra’s. En zo af en toe weet er een zonnestraaltje door de wolken door te breken, bijvoorbeeld in de vorm van ‘Summers’, waardoor het lijkt alsof Svanängen zich even niet zo verdrietig en alleen voelt. Want soms is het namelijk zo dat alleen de tekst overstroomt van weemoed en verlangen. Zo ook slottrack 'Dear John', die enigszins treurig en heel ingetogen begint, maar eindigt met roffelende trommeltjes en een blazersensemble.
Hele orkesten en meer tovert Svanängen tevoorschijn. Soms is dat even wennen en dan toch nog maar eens luisteren, bijvoorbeeld in het geval van 'Harm/Slow', dat een nogal abrupt einde heeft. Maar het blijft op de een of andere manier een harmonieus geheel. En als het strijkorkest, de blazers, synths en geluidjes en effectjes met elkaar vechten om de eerste plaats, is daar gelukkig altijd nog het prettige stemgeluid van Svanängen, ietwat hoog, breekbaar en meestal relatief ingetogen en rustig, dat zorgt dat het evenwicht behouden blijft.
Ja, deze multi-instrumentalist heeft met Dear John een meer dan waardige afsluiter voor zijn serie van vijf te pakken. Hij speelt niet op safe, zonder zijn trouwe fans teleur te stellen. Zijn muziek klinkt anders; voller, donkerder, maar nog steeds heel Loney Dear. Waar een gebroken hart al niet goed voor is.
