Nog niet zo heel lang geleden hebben we kunnen zien hoe een Hirsch Ballin, met dertig graden, volledig in pak, zweet gutsend met een laptop onder zijn arm door een camping struint om daar mensen te wijzen op de gevolgen van onveilig internetten. Wie tranen uit zijn ogen wil lachen kan altijd ‘Hirsch Ballin camping’ intikken in google.video of youtube. Het is een feit dan onze opperhoofden zich op hun beurt allemaal onsterfelijk belachelijk maken.

Het is een leuke grap. Totdat het besef doordringt dat dit onze volksvertegenwoordigers zijn. Een zwetende Hirsch Ballin, een stuntelende Vogelaar, een schaap als Balkenende en de lijst gaat door; zij vertegenwoordigen ons. Zij vertegenwoordigen mij. Wat zegt dat van mij als burger? Dat ik het toelaat dat ik geregeerd word door volslagen malloten? Uiteindelijk wordt de echte grap met ons uitgehaald.

In dit land zijn er zo’n negen tot tien miljoen mensen aan het werk. Van dit aantal werkt meer dan een miljoen voor de overheid. Dit aantal parasiteert op het eerlijke werk van de rest. Ik zou er nog mee kunnen leven wanneer ze slechts een deel van ons inkomen opslokten en ons verder met rust zouden laten. Maar helaas. Naast het feit dat wij ze moeten onderhouden, achten zij het nodig om ons te overspoelen met regeltjes, betutteling en een hoeveelheid papier die je acht keer om de aardbol zou kunnen wikkelen. Dit zijn simpele feiten. Of je nu gelooft dat het allemaal voor je eigen bestwil is, of dat je het spuugzat bent, ik heb er in ieder geval genoeg van.

In 2004 kwam er een figuur op in de politiek die mijn mening scheen te delen. Onze parlementaire democratie was vervallen tot een nieuw soort aristocratie. Afgezien van het feit dat we het leeuwendeel van onze bestuurders niet zelf kunnen kiezen, waren zelfs de open zetels in de Tweede Kamer permanent door dezelfde poppetjes bezet. Belastingen rezen de pan uit en het moest een keer gedaan zijn met keer op keer commissies in het leven roepen die zich zouden moeten buigen over fouten van de vorige commissie, die dan weer de fout in gaat, wat een nieuwe commissie betekend, ad infinitum. Volgens deze man moest minimaal de helft van de ambtenarij zijn biezen pakken, belastingschijven moesten vervangen worden door een flat tax. Belastinggeld zou weer daarheen moeten gaan waar het werkelijk nut zou kunnen hebben. Gezondheidszorg, politie, onderwijs, justitie, defensie. Er moest een einde komen aan linkse hobby’s en een stop aan het eindeloos rondstrooien van allerlei subsidies. De man wilde naar een eerlijke samenleving. Werk zou worden beloont, falen gestraft, voor niets kreeg men ook niets en men zou in vrede zijn leven in kunnen richten zonder zich zorgen te hoeven maken over allerlei krankzinnige plannen en projecten van een op hol geslagen bureaucratie.

Weet iemand anno 2009 nog over welke man ik het heb? Het is daadwerkelijk ene Geert Wilders. De populairste ‘bleach-blonde’ baby sinds Marilyn Monroe, die we nu eigenlijk alleen nog maar kennen van Fitna en de hele hype daarom heen. Ik heb destijds op deze man gestemd. Niet met de verwachting dat hij het bovenstaande allemaal zou waarmaken, politici blijven politici en daar hoef je niks van te verwachten, maar met de hoop dat er eens een keer een ander geluid zou opgaan in de Haagse poppenkast. ‘Life and Liberty!’ in plaats van ‘Death and Taxes.’ Iets in die trant.

Alsof de duivel ermee speelde werden we in de nasleep van die verkiezingen om de oren gegooid met een Fitna en bezoekjes aan Israël. Punten scoren met het uithangen van de ‘anti-establishment bad boy’ door de Islam op de hak te nemen. Kom ik even bedrogen uit. Voor een zogenaamde anti-Haagse politicus schijnt hij dondersgoed in de gaten te hebben hoe het politieke spelletje werkt. Voor een politicus is niks van meer belang dan problemen. Hoe meer problemen hoe beter. Het rechtvaardigt immers de bakken met geld die hij uit kan geven en de hoeveelheid wetten die hij er door wil jagen. Waar kan je als politicus dan beter op inzetten dan op integratie? Mensen zullen altijd emigreren en immigreren. Als je daar een probleem van wil maken kan je lol niet op. Wilders heeft hiermee blijkbaar zijn plekje in de poppenkast gevonden en de vrijheidsretoriek kan veilig in de prullenbak. Vergeet excessieve overheidsuitgaven, regeldruk, corruptie en schandalen. Nee, neem de Marokkaanse straatjeugd, die moet een keer aangepakt worden. In mijn ogen maakt de man zich met deze houding, net als alle andere poppetjes, onsterfelijk belachelijk. Ik kan er om lachen. Maar hoe hard zou een Wilders lachen? Hij heeft zijn zetels, is verzekerd van zijn wachtgeld en aan het einde van zijn politieke carrière wachten de lucratieve baantjes bij commissies, NGO’s, de VN of de EU, snoepreisjes en spreekbeurten voor dertigduizend euro per uur.

Straatschoffies van welk ras of welke religie dan ook zijn niet een issue. Als volwassen, zelfstandige en verantwoordelijke Nederlanders en medelanders moeten we in staat zijn om normaal met elkaar om te gaan. Ik wil gewoon met rust gelaten worden door politiek Den Haag.  Samenleven en integratie betekend niet dat alles koek en ei is. De echte grap is dat integratie pas kan slagen wanneer autochtoon en allochtoon elkaar gewoon voor klootzak kunnen uitschelden zonder dat een of andere politicus er een heisa van maakt, er op blijft hameren dat er een probleem is en vervolgens zijn geld verdient met het aanbieden van de verkeerde oplossingen.