Gisteren hebben Karin en ik het Stadsfloriadeproject bekeken, hoe staat alles erbij, wat is er gebeurd. Echt blij werden we er niet van, als het drie stappen vooruit is en twee terug, waren er juist twee terug genomen. Alles lag er troosteloos bij, behalve dan natuurlijk de Afrikaandertuin met Franklin het zonnetje in de Afrikaanderwijk.

Het belangrijkste is dat te zien is dat er zorg, aandacht en liefde in het groen zit in de openbare ruimte. De zogenaamde inrichting die makkelijk is te onderhouden heeft ook een gemakzuchtige uitstraling. Juist als je ziet dat het veel moeite heeft gekost en dat het goed wordt bijgehouden heeft het de uitstraling die we zoeken. Dat kan ook iets zijn dat knullig in elkaar zit maar steeds is hersteld en fris oogt (een likje verf doet wonderen). De boodschap is dan: hier wordt gezorgd voor de omgeving en dus ook voor elkaar. Dat is wat wij proberen te bereiken en dat kan je niet faken, dat kan alleen als mensen meedoen en die doen alleen mee als ze het leuk vinden en er het nut van inzien.

Natuurlijk met wat extra inspanningen onzerzijds ziet alles er binnen twee weken weer pico bello uit, maar het moet niet alleen van ons komen, mensen moeten betrokken worden meedoen e.d. Wij hebben bewust een beperkt budget en kunnen eigenlijk niet alles doen, we hebben hulp nodig. Het moet voor participanten meer opleveren dan het kost.

Karin en ik hadden in de middag een gesprek met Hans Moerenhout en Adrie Lesuis van Vestia, onze partner en hoofdfinancier in het Stadsfloriadeproject. Gelukkig begrijpen ze onze aanpak en geloven ze er nog steeds in.

Als je door je oogharen kijkt gaat het al een stuk beter in de Oleanderbuurt en Afrikaanderwijk, dat ligt overigens zeker niet alleen aan ons (er zijn vele projecten en initiatieven). Maar het gaat nog steeds niet echt goed en alles is heel pril, nu is het zaak om die grote stap te maken, waardoor het voor iedereen zichtbaar en voelbaar wordt. Bovendien moet het breed gedragen worden, alle betrokkenen zou den moeten denken, ‘Yes we can’, als het om de Stadfloriade 2012 gaat.

Onze formele interactie moet een zodanige informele interactie veroorzaken dat de leefbaarheid en waarde van de wijk evident verbetert. Dat doe je niet zomaar, dat houdt ook eigenlijk in dat alles en iedereen die zich formeel (betaald) met de wijk bemoeid een richting en doelstelling zouden moeten nastreven. In dit geval een integraal wijk beheer- en inrichtingsaanpak, die efficienter en duurzamer is. En het allerbelangrijkste een aanpak, die liefde en zorg uitstraalt en waar mensen blij van worden.

We hebben nog drie jaar tot 2012

Wat in ieder geval is bereikt is dat Vestia er vertrouwen in heeft en dat het draagvlak onder betrokkenen flink is gegroeid, het wortelstelsel is stevig ontwikkeld, de groei kan beginnen. Die ene grote stap zal wel vele kleine stapjes blijken.

Wordt net gebeld door iemand over een ander project of ik even snel een offerte kan sturen, liefst vandaag nog, want dan kan eindelijk tot betaling worden overgegaan, alles is goedgekeurd. Het heeft zo’n driekwart jaar geduurd en een groot deel van het geld is door onszelf reeds voorgeschoten. Ik maak het grapje waarom alles aan de andere kant altijd zo langzaam gaat en wij altijd zo snel moeten reageren. Ik krijg als antwoord, ‘dat is het lot van ons zzp’ers’, ik op mijn beurt: ‘nee, dat is het lot van ons machtelozen’. Terug naar de praktijk van alledag, nog even wat snelle tussenstapjes en wat belangrijk is:

Tuinmannen en Tuinvrouwen gezocht !