Als een echte rebelse puber trok alles me aan wat anders was dan in het dorp waar ik vandaan kwam. Op de MAVO in Drunen wist ik al dat ik naar de kunstacademie wilde. Ik had geen andere keus. Had nergens interesse in behalve gitaarspelen, meisjes, muziek luisteren, concerten bezoeken, graffiti en blowen. Dus het moest wel iets creatief zijn wat de toekomst me moest brengen. Via MAVO gaat dat niet. Dus eerst in Den Bosch naar de HAVO/MBO-combinatie de Mariënburg. Dit was de soepelste methode om in aanmerking te komen voor de academie. Vakkenpakket: grafische vormgeving, informatica, bedrijfseconomie (MBO) Nederlands, Engels en tekenen als HAVO vakken. Feestpakket. Eitje.

Eenmaal op de school kwam ik in de klas met anderen die van overal en nergens uit de streek kwamen. Mensen van de vrijschool. Mensen als ik die de school als een tussenstation zagen omdat opleidingen niet aansloten. Mensen rond de 18. Mensen voor het eerst in de grote stad (nou ja, Den bosch). Mensen met een OV kaart - gratis reizen. Sommigen net op kamers. Die eindelijk tot laat kunnen uitgaan. Kids die zichzelf en de wereld aan het ontdekken zijn.

Pieter Kisters, Astrid de Salle, Suzanne van Grinsven, Jeroen van Koningsbrugge, Joris Dirven, Mike de Geus, Meike Mulder, Annebelle van Bekkum allemaal opvallende personen in de wandelgangen van het oude gebouw. Mensen met wie ik snel omging. Hongerig naar nieuwigheid en avontuur. Ik barstte van levenslust. Hoe gekker hoe beter.

Met Joris Dirven had ik al snel en vanzelfsprekend een klik. Door mijn liefde voor Hip Hop en mijn verleden met graffiti. Hij was ook heerlijk brutaal en ondernemend. Hij werd vrij opgevoed, had een jonge moeder, zijn vader speelde gitaar in een rockband. Joris droeg hele lage broeken, had een neuspiercing, was een skater, blowde en was erg grappig. Via Joris leerde ik Mike de Geus kennen. Hij kwam ook uit Drunen. Hij was Nederlands kampioen skateboarden. Gesponsord, stylisch en cool. In de herfst van 1993 ben ik met hen, een half jaar of zo, mee wezen skaten.

Ik weet nog dat we op vrijdagavond in Eindhoven een lege parkeergarage wisten in te sneaken waar het prima skaten was. Iedereen had wel een rugtas met allerlei spulletjes bij zich, droeg zijn broek en pet laag, rookte een jointje en oefende zijn truukjes. Ook ik. Eigenlijk was ik helemaal niet goed. Was ook veel meer tijd met mijn gitaar bezig. Ik had alleen een zwak voor de subcultuur en het avontuur. Totdat ik die avond in Eindhoven viel en mijn val probeerde op te vangen met mijn hand wat mijn pols niet aankon. Twee weken lang kon ik niets met mijn linkerhand. Zeker geen gitaarspelen. Deze passie won het van het skaten. Waardoor ik Mike snel uit het oog verloren ben.

De film 12 - Fret Click die Gyz la Rivièra gemaakt heeft over zijn jeugd (-vrienden) is een prachtig gemaakte documentaire waar de nostalgie van afdruipt. Het heeft bij mij nogal wat weemoed opgeroepen. In de film zit ook het treurige relaas van Mike. Hij pleegde zelfmoord op 31 december 1999. Mede door hem ben ik de stad anders gaan zien. Ben ik van het stedelijke landschap gaan houden. Hoe meer beton hoe beter.  Ik ben Mike nooit vergeten. Moge hij in vrede rusten.